سخنى درباره يأجوج و مأجوج‌

در قرآن مجيد، در دو سوره از يأجوج و مأجوج سخن به ميان آمده، يكى در آيات مورد بحث، و ديگر در سوره «انبياء» آيه 96.

آيات قرآن به خوبى گواهى مى‌دهد اين دو نام، متعلّق به دو قبيله وحشى خونخوار بوده، كه مزاحمت شديدى براى ساكنان اطراف مركز سكونت خود داشته‌اند.

در «تورات» در كتاب «حزقيل» فصل سى و هشتم و فصل سى و نهم، و در كتاب رؤياى «يوحنا» فصل بيستم، از آنها به عنوان «گوگ» و «مأگوگ» ياد شده، كه معرّب آن يأجوج و مأجوج مى‌باشد.

به گفته مفسّر بزرگ، «علّامه طباطبايى» در «الميزان» از مجموع گفته‌هاى تورات استفاده مى‌شود: مأجوج يا يأجوج و مأجوج، گروه يا گروه‌هاى بزرگى بودند كه در دوردست‌ترين نقطه شمال آسيا زندگى داشتند، مردمى جنگجو و غارتگر بودند. [1]

بعضى معتقدند: اين دو كلمه عبرى است، ولى در اصل از زبان يونانى به عبرى منتقل شده است، و در زبان يونانى «گاگ» و «مأگاگ» تلفّظ مى‌شده، كه در ساير لغات اروپايى نيز به همين صورت انتقال يافته است.

دلايل فراوانى از تاريخ در دست است كه در منطقه شمال شرقى كره زمين در نواحى مغولستان در زمان‌هاى گذشته گويى چشمه جوشانى از انسان وجود داشته، مردم اين منطقه به سرعت زاد و ولد مى‌كردند، و پس از كثرت و فزونى به سمت شرق، يا جنوب سرازير مى‌شدند، و همچون سيل روانى اين سرزمين‌ها را زير پوشش خود قرار مى‌دادند، و تدريجاً در آنجا ساكن مى‌گشتند.

[1]. الميزان، ج 13، ص 411.