مى‌فرمايد: « (خون) از تو درباره حيض (و عادت ماهانه) سؤال مى‌كنند، بگو مايه ناراحتى و آلودگى است» «وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحيضِ قُلْ هُوَ أَذىً».

و بلافاصله مى‌افزايد: «از اين رو در حال حيض از زنان كناره‌گيرى كنيد، و با آنها نزديكى ننماييد تا پاك شوند» «فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحيضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ».

«هنگامى كه پاك شدند، آن گونه كه خدا به شما فرمان داده با آنها آميزش كنيد چرا كه خداوند هم توبه كنندگان و هم پاكان را» «فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرينَ».

معناى كلمه حيض‌

«مَحِيض» مصدر ميمى و به معناى عادت ماهيانه است، در «معجم مقاييس اللغه»، آمده كه اين واژه، در اصل به معناى خارج شدن آب قرمز از درختى است به نام «سَمُرَه»، (سپس به عادت ماهيانه زنان اطلاق شده است). ولى در تفسير «فخر رازى» آمده كه: «حَيض» در اصل، به معناى سيل است، و لذا هنگامى كه سيل جريان پيدا كند، گفته مى‌شود: حاضَ السَّيْلُ، و حوض را نيز بدين جهت حوض مى‌گويند كه آب به سوى آن جريان پيدا مى‌كند.

اما از گفته «راغب» در «مفردات» عكس اين استفاده مى‌شود؛ زيرا ايشان معتقد است: اين واژه در اصل، به معناى همان خون عادت است (سپس به معانى ديگر اطلاق شده).

فلسفه حرمت آميزش در حال عادت ماهانه‌

در هر حال، منظور در اينجا، همان خون است كه قرآن، آن را «أَذى‌» (چيز آلوده‌