زندگانى انسان مى‌تواند زندگانى پاك و پاكيزه‌اى باشد، همان گونه كه مى‌تواند زندگى خيبث و ناپاك و آلوده‌اى باشد. زندگى پاكيزه زندگى آميخته با امنيّت، آرامش، سلامت و محبّت است. و زندگى خبيث و ناپاك همراه با درگيرى، تشويش، ترس از يكديگر، فقدان امنيّت، و فريب دادن همديگر است. آيه شريفه مورد بحث راه رسيدن به زندگى پاكيزه را عمل صالح همراه با ايمان و اعتقاد راسخ درونى بيان كرده است. و عمل صالح گسترده بسيار وسيعى دارد؛ به‌گونه‌اى كه از ايمان به خدا و ذكر لا اله الّا اللّه شروع شده، و شامل برداشتن قطعه سنگى از محلّ عبور و مرور مردم نيز مى‌شود. [1]

و در اين بين جهاد فى سبيل اللّه، تهذيب نفس، مسجد ساختن، مدرسه‌سازى كمك به ايتام و نيازمندان، شركت در راهپيمايى‌ها و انتخاب مهم و سرنوشت‌ساز، تهيّه جهيزيه دختران دم بخت بى‌بضاعت، كمك به آزادى زندانيان بى‌گناه، و هزار كار نيك و پسنديده را شامل مى‌شود. بايد از خداوند توفيق درك و انجام اين اعمال صالح را داشته باشيم.

6- غذاهاى پاكيزه‌

طيّبات صفت غذاهاى پاكيزه نيز قرار گرفته است؛ همان گونه كه در آيه 57 سوره بقره شاهد آن هستيم. توجّه فرماييد:

«وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى‌ كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ»؛ و ابر را بر شما سايبان قرار داديم؛ و «منّ» [/ نوعى صمغ شيرين گياهان‌] و «سلوى» [/ پرنده‌اى مانند بلدرچين‌] را براى شما فرستاديم؛ (و گفتيم:) «از نعمتهاى پاكيزه‌اى كه به شما روزى داده‌ايم بخوريد؛» و

[1]. عوالى اللئالى، ج 1، ص 431، و صحيح مسلم، كتاب الايمان، باب 12، ح 58، و مسند احمد، ج 2، ص 379.