اين است كه تمام محرّمات جزء خبائث، ناپاكيها و اشياى زيان‌آور است، وگرنه خداوند هرگز بر خلاف فرمان عقل دستورى نداده و نخواهد داد.

2- شكار سگهاى شكارى در صورتى حلال است كه:

اوّلًا: بدين منظور تربيت شده باشند؛ يعنى به فرمان انسان باشند، بدين صورت كه هر زمان فرمان رفتن دهد برود و هنگامى كه فرمان بازگشت مى‌دهد بازگردد.

بنابراين شكار سگهايى كه تعليم نديده‌اند حلال نيست.

ثانياً: شكار را تكه و پاره نكنند، بنابر اين اگر آن را پاره كرده و بخشى از آن را بخورند استفاده از آن مجاز نيست.

ثالثاً: هنگامى كه سگ را دنبال شكار مى‌فرستند نام خدا را ببرند، زيرا هيچ ذبيحه‌اى بدون بسم الله حلال نمى‌شود. مرغ باشد، يا گوسفند، يا گاو، يا شتر، يا شكارهاى هوايى يا زمينى. [1]

شأن نزول:

دو شكارچى در عصر پيامبر صلى الله عليه و آله خدمت آن حضرت رسيده، و عرض كردند: ما با سگهاى شكارى به بيابان مى‌رويم و حيوانات حلال وحشى را شكار مى‌كنيم.

بعضى از آنها زنده به دست ما رسيده، و آن را سر مى‌بريم ولى برخى ديگر به وسيله سگها كشته مى‌شوند در چه صورت گوشت شكار حلال است؟

آيه شريفه فوق، كه در پاسخ سؤال مذكور نازل شده، ابتدا يك قاعده كلّى بيان مى‌كند، سپس پاسخ‌سؤال شكارچيان رامى‌دهد. [2] كه شرح آن به‌صورت كوتاه گذشت.

[1]. البتّه اين شرط در مورد صيد ماهى معتبر نيست؛ لذا حضرت آيت اللَّه العظمى مكارم شيرازى (مدّظلّه) در مسأله 2250 رساله توضيح المسائل فرمودند: «صيد كننده ماهى لازم نيست مسلمان باشد و در موقع صيد نام خدا را ببرد ...».

[2]. تفسير نمونه، ج 4، ص 273.