لا لَحم فيه»

فرمود: «كسى كه قرائت قرآن كند براى استفاده از مردم، در روز قيامت مى‌آيد در حالى كه صورت او استخوانى بدون گوشت است» [1]، در واقع‌

چنين شخصى كه فكر مى‌كند مال مردم را با قرآن مى‌خورد كه در حقيقت خود را مى‌خورد، و در روز قيامت باطن هر چيز آشكار خواهد شد خواهد ديد كه گوشت صورت خود را مى‌خورده است، خدا نكند قاريانى كه بر سر مقابر و در مجالس فاتحه قرائت قرآن مى‌كنند، براى كسب پول باشد. بايد قصد را خالص كنند، و قصد پول به جيب زدن نداشته باشند، نبايد پولى را هم كه بانى‌ها به آنها مى‌دهند، در عوض قرآن خواندن قبول كنند، خدا نكند آنها كه مى‌بينند آواز خوش دارند، و اگر در چنين مجالسى قرآن بخوانند خوب استفاده مى‌كنند، به اين نيّت قرآن بخواند خدا نكند اين عمل را براى خود شغل كند و دست از كار و كسب مفيد بكشند.

بايد اداره‌اى در اين نظام اسلامى مسئول نظارت بر كار چنين افرادى باشد، تا قرآن را به عنوان دكّانى مورد استفاده قرار ندهند، و خدا نكند بعضى از اينها متدين هم نباشند. بى مناسبت نيست اين نكته را هم متذكّر شوم كه شبيه چنين تعبيرى كه نسبت به قرآن است نسبت به روايات ائمه و احكام الهى هم هست. مرحوم محدث نورى (ره) در كتاب لؤلؤ و مرجان كه براى آداب اهل منبر نوشته (و براى همه اهل منبر خواندن آن از واجبات است) چنين گويد: شيخ معظم كلينى در كافى روايت كرده از حضرت امام محمدباقر (عليه السلام) كه فرمود به ابى النعمان در ضمن وصايا كه به او كردند:

«ولا تستاكل النّاس بِنا فَتَفْتَقِر»:

«مخور مال مردم را به سبب و وسيله ما كه فقير خواهى شد» و ظاهراً مراد فقر در دنيا و آخرت هر دو باشد ... و شيخ مفيد اين خبر را در «امالى» روايت كرده، به اين عبارت‌

«يا ابا النعمان لا تستاكل بنا النّاس‌

[1]. وسائل الشيعه، جلد 4، صفحه 837.