23- 27- واكنش پرهيزگاران* در برابر قرآن مجيد

(فَاذا مَرّوا بآية فيها تَشويقٌ ركَنُوا اليها طَمَعاً و تَطَلَّعَت نُفوسُهم اليها شوقاً و ظَنّوا انّها نُصْبَ اعْيُنِهم و اذا مَرّوا بآية فيها تَخْويف أَصغَوا مَسامع قلوبِهم و ظَنُّوا انّ زَفير جَهَنَّم و شَهيقها فى اصول آذانِهِم):

ترجمه: «پرهيزكاران هرگاه به آيه‌اى برسند كه در آن تشويق باشد با علاقه فراوان به آن روى آورند و روح جانشان با شوق در آن خيره شود و آن را همواره نصب العين خود مى‌سازند، و هرگاه به آيه‌اى برخورد كنند كه در آن بيم باشد، گوشهاى دل خويشتن را براى شنيدن آن باز مى‌كنند و صداى ناله و به هم خوردن زبانه‌هاى آتش با آن وضع مهيبش در درون گوششان طنين‌انداز است».

شرح: مولى در ادامه برنامه شبانه متّقين، اشاره به تلاوت قرآن و تفكّر و تأمّل آنها بر روى آيات قرآن مى‌كند، يعنى آنها مثل كسانى نيستند كه فقط الفاظ قرآن را لقلقه زبان كنند؛ بلكه تلاوت آنها توأم با تأمّل و تفكّر است آنها اين كلام مولى على (عليه السلام) را شنيده‌اند و به كار بسته‌اند كه:

«الا لا خير فى قراءة ليس فيها تدبّر الا