فَضْلا مِّنَ اللهِ وَرِضْوَاناً سِيمَاهُمْ فِى وُجُوهِهِمْ مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ):

«شديد بر كفار و رحيم بر رفقاء خود هستند، مى‌بينى آنها را كه راكع و ساجدند و از پروردگار خود فضيلت و رضوان مى‌طلبند، بر رخسارشان نورانيتى از اثر سجود آنها نقش بسته است». [1]

آرى اثر قيام در تاريكى شب نورانيّت سيماى آنها است، از امام صادق (عليه السلام) در تفسير آيه فوق آمده كه: مراد از (سِيمَاهُمْ فِى وُجُوهِهِمْ مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ) شب‌زنده‌دارى و نماز است.

قرآن در جاى ديگر در مدح شب زنده‌داران چنين مى‌فرمايد: (أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِداً وَقَائِماً يَحْذَرُ الْاخِرَةَ وَيَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ) [آيا كسى كه براى اطاعت الهى شب را به سجود و قيام مى‌گذراند و از آخرت بيمناك و به رحمت پروردگارش اميد دارد (با كسى كه شبها به خواب و گويا هيچ غمى ندارد مساوى است)» [2] هرگز!

در جاى ديگر مى‌فرمايد: (انّ ناشِئَةَ الليّلِ هِىَ اشدُّ وَطْأ وَ اقْوَمُ قيلا) همانا نماز در شب بهترين شاهد اخلاص (و صفاى) قلب و دعوى صدق ايمان است‌ [3] زيرا در شب نفس با صفا و خالى از كدورات امور روزمره است، امام صادق (عليه السلام) نيز در تفسير اين آيه فرموده‌اند: مراد وقتى است كه انسان براى خدا نه براى غير او از فراش خود برخيزد.

در فضيلت نماز شب همين بس كه امام صادق (عليه السلام) از پدرشان نقل كردند [4]: «كه مردى از امام على (عليه السلام) از قيام و نماز در شب سؤال كرد، حضرت فرمودند: «بشارت‌

[1]. سوره الفتح، آيه 29.

[2]. سوره الزمر، آيه 9.

[3]. سوره الزمر، آيه 6.

[4]. شرح نهج‌البلاغه خوئى، جلد 12، صفحه 123.