آفرينش موجودات‌

«امّا بَعْد، فَانَّ سُبْحانَه وَتَعالى خَلَقَ الخَلْقَ- حينَ خَلَقَهُم- غنيّاً عَنْ طاعَتِهم، آمِناً مِنْ مَعْصِيَتهِم، لِانه لا تَضرُهُ مَعْصِيةُ مَنْ عَصاه، ولا تَنْفَعه طاعةُ مَنْ اطاعَه.»

ترجمه: «خداوند سبحان هنگام آفرينش خلق از طاعت و بندگى‌شان بى‌نياز و از معصيت و نافرمانى آنها در امان بود، زيرا معصيت گناهكاران او را زيانى نرساند، و طاعت فرمانبرداران سودى به او نمى‌رساند.»

شرح: حضرت در ابتدا سخنان شيواى خود مقدمه‌اى را متذكر مى‌شوند كه: مبادا فكر كنيد اگر مردم داراى صفاتى كه ذكر مى‌كنم شدند، و درون لباس تقوى خزيدند، و متعبّد شدند، نفعى به خداوند عايد نمى‌شود، و اگر كسى متخلّق به اين صفات اخلاقى نشد، و طريق معصيت را پيش گرفت، ضررى به ساحت مقدّس الهى نمى‌زند زيرا: