عقلى و كمالات نفسانى است، كه: دست زمان و مكان و تصرّف عوامل و تطرّق و راهيابى فساد از رسيدن به آنها كوتاه است، هرچه دست اين امور به آن رَسَد، فناپذير است.

به قول مرحوم نراقى: «كدام گل در چمن روزگار شكفته كه دست باغبان حوادث آن را نچيد، و كدام سرو در جويبار اين عالم بركشيد كه اره آفات آن را از پا در نياورد، هر شام پسرى در مرگ پدرى جامه چاك و هر صبح پدرى به فوت پسر غمناك بلى.

اگر چنين باورى نسبت به فناپذيرى دنيا و آنچه در آن است، حاصل شد، خيالات فاسد و آرزوهاى باطل رخت بر بسته و قلب تعلّقى به اسباب دنيوى نخواهد داشت. و با تمام وجود در تحصيل كمالات عقلى و سعادات حقيقى مى‌كوشد تا به سرحدّ مقام بهجت و سرور رسد، كه خبرى از احزان و ناراحتى‌ها در آن عالم نيست، چنانكه در قرآن كريم اشاره شده: (أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ) [2]: «آگاه باشيد كه اولياء خدا نه خوفى بر آنها است و نه آنها محزونند»

در اخبار داود (عليه السلام) هم آمده‌

«يا داوُد ما لَاولِيائى و الهَمَّ بالدّنيا انَّ الهمَّ يُذْهِبُ حلاوةَ مُناجاتى من قُلوُبِهم انّ مُحبِّى مِنْ اولِيائى اوليائى ان يكونوا روحانيين لا يَغْمتَمّوُنَ»:

«اى داود، اولياى مرا با همّ دنيا چكار؟ زيرا همّ دنيا و هدف قرار دادن آن شيرينى مناجات مرا از قلب آنها مى‌زدايد، همانا دوستدار من از بين اولياء من، روحانيانى هستند كه (هدف را روح و تعالى آن قرار داده‌اند، نه جسم و پرورش آن و توجه به دنيا) و هرگز غم و اندوه به ساحت آنها راه ندارد».

[1]. معراج السعادة، صفحه 583.

[2]. سوره يونس، آيه 62.