اخلال در مسائل تربيتى و عاطفى آنان مى‌شود.

ب) غالباً پدرهاى ازدواج نكرده در نگهدارى اين‌گونه كودكان دچار مشكلات مهمّى مى‌شوند، و بيشتر به خاطر لجاجت، اصرار در گرفتن كودك دارند. و معمولًا بعد از تحويل، كودك را به عمّه، يا مادر بزرگ، يا يكى ديگر از اقوام مى‌سپارند، و خود مباشرت در حضانت ندارند.

ج) به دليل تعلّق عاطفى شديد بين مادر و فرزند، در اغلب موارد گرفتن پسر بچّه سه يا چهار ساله از مادر، موجب عُسر و حرج بر مادر است؛ در صورتى كه با حضانت مادر، پدر نيز از طريق اعمال ولايت و نظارت كلّى، با بچّه هاى خود ارتباط دارد، و فشارى بر وى وارد نمى‌شود.

د) نگران كننده‌ترين نكته اين كه در خانواده‌اى كه بيش از يك فرزند وجود دارد، بچّه ها با هم مأنوس و وابسته به هم مى‌باشند، و جدا كردن بچّه‌هاى خردسال از يكديگر، و سپردن بعضى به پدر و بعضى به مادر، فشار شديدى بر آنان وارد مى‌آورد.

از طرفى بر طبق فتاواى برخى از فقها، از جمله مرحوم آيت اللَّه العظمى خويى رحمه الله اولويت در حضانت تا سنّ هفت سالگى، هم در دختر و هم در پسر، با مادر است. و احاديثى، از جمله روايت ايوب بن نوح‌ [1]، نيز دلالت بر اين مسأله دارد. با توجّه به مطالب فوق نظر حضر تعالى در اين مسأله چيست؟

جواب: در صورتى كه مصالح فرزندان واقعاً به خطر بيفتد، و گرفتار ضرر عاطفى شديدى شوند، مى‌توان حضانت را به مادر سپرد.

سؤال 777. همسرم چند سال قبل، بنا به عللى، مرا طلاق داد، و حضانت تنها فرزندمان، كه دخترى خردسال بود، نيز به من سپرده شد. با تمام مشكلات اقتصادى، كه جهت تأمين مخارج زندگى دخترم وجود داشت، او را بزرگ‌

[1]. وسائل الشيعة، ج 15، ابواب احكام الاولاد، باب 81، ح 6 و 7