جواب: اگر منظور شرط وكالت طلاق است كه در عقد نامه‌هاى كنونى در اين‌گونه موارد به زوجه داده مى‌شود، ظاهراً شامل چنين ازدواج كوتاه مدّتى نمى‌شود.

سؤال 388. اگر زن مهريّه خود را به مردش ببخشد و بگويد: «به شرط آن كه تا وقتى كه من زنده هستم زن دوّمى نگيرى»؛ در اين صورت:

الف) آيا اين شرط از نظر شرعى صحيح است؟

جواب: اشكالى ندارد.

ب) آيا در طول عمل كردن مرد به اين شرط مهريه از گردن او ساقط مى‌شود؟

و اگر مرد خلاف شرط عمل كند، زن اوّل و زن دوم نسبت به مرد چه حكمى پيدا مى‌كنند؟ آيا زن دوم حرام مى‌شود؟

جواب: چنانچه مرد از اين شرط تخلّف كند و ازدواج نمايد ازدواجش صحيح است؛ ولى زن مى‌تواند مهريه‌اش را بازپس بگيرد، بنابراين زن دوم حرام نيست.

سؤال 389. شخصى جهت ازدواج از دخترى خواستگارى مى‌كند، خانواده عروس از اوّل با داماد شرط مى‌كند كه مثلًا مقدار چند من برنج، چند عدد روغن بزرگ و فلان مقدار چيزهاى ديگر جهت خرج مطبخ، يا يكصد هزار تومان پول بايد بدهد، در صورتى كه داماد شرايط فوق را بپذيرد آيا عمل به آن لازم است؟

جواب: هرگاه در ضمن عقد يا قبل از آن شرط كرده باشند صحيح و لازم الاجراست و بايد بپذيرد.

سؤال 390. با توجّه به اين كه در قانون مدنى، نكاح اعمّ از دائم و منقطع مى‌باشد، در صورتى كه زوج شروط مندرج در عقد نامه را پذيرفته باشد، و ازدواج مجدّد (اعم از دائم يا منقطع) نمايد، آيا زوجه مى‌تواند تقاضاى طلاق كند؟ آيا همسر ديگر، شامل نكاح موقّت هم مى‌شود؟ آيا در صورت اثبات و تحقّق تخلّف، دادگاه مى‌تواند حكم فسخ نكاح را صادر نمايد؟