به مثل كند ولبه تيز حملات خود را متوجه خلفاى راشدين و اهل سنّت نمايد و ضرب‌المثل معروف عرب را تكرار كند:

«إنّ بْنِي عَمِّكَ فِيهِمْ رِمَاح‌

؛ پسر عموهاى تو هم نيزه دارند!».

و به همين ترتيب اين رشته ادامه يافته و هر يك از طرفين، ديگرى را به باد ناسزا بگيرد. آيا جز اين نتيجه‌اى خواهد داشت؟

عقلا و متفكران دو طرف بايد درست بينديشند و ببينند كه سرنوشت مسلمانان در كنار اين پرتگاه خطرناك به كجا خواهد كشيد و چه سودى از اين كار خواهند برد.

مگر گناه شيعه چيست؟ آيا آنها گناهى جز دوستى و ولايت اهل‌بيت پيغمبر عليهم السلام خود دارند؟!

نبايد مأيوس بود

ولى با اين همه باز نبايد از رحمت خدا، از الطاف خاصى كه او نسبت به دين و آيين خود دارد مأيوس شد.

باشد كه خدا مردان غيور و دلسوز و با همت از عقلاى طرفين را برانگيزد تا آن دستهايى را كه با نشر اين‌گونه نوشته‌هاى آلوده و مسمومى كه روح اسلام را مى‌كشد، آتش اختلاف را دامن مى‌زنند- هم از ناحيه ما و هم از ناحيه آنها- كوتاه كنند.

ما به خاطر همين اميدوارى مختصر است كه موافقت به تجديد چاپ اين كتاب و ساير رساله‌هايى كه در اين زمينه است، نموديم. ما در اين نوشته‌ها به همه مسلمانان بيدار باش داده و از همه دعوت كرده‌ايم كه در راه اعاده اصول صميميت و برادرى و اتحاد در ميان فرق مسلمين بكوشند. [1]

[1]. مرحوم كاشف الغطا در مقدمه كوتاهى كه بر «چاپ هفتم» اين كتاب نوشته است رسماً اظهار يأس و نوميدى مى‌كند و همين اميدوارى مختصرى را كه در اينجا اشاره به آن مى‌نمايد از دست مى‌دهد و اين مايه نهايت تأسف است.

كاشف الغطا مى‌گويد: «من انتظار داشتم با اين بيانات روشن و صريحى كه در اين كتاب درباره شيعه و معرفى «مذهب شيعه» كردم بعضى از برادران اهل سنّت دست از تهمت‌هاى ناروا در اين مورد بردارند، ولى متأسّفانه مثل اينكه مطالب ما را به كلى ناديده گرفته و درست همان حرفهاى گذشته را تكرار مى‌كنند. اگر اين كار از عوام سر ميزد چندان جاى تأسف نبود، ولى متأسّفانه بعضى از افراد كه خود را در سلك اهل علم و فضيلت مى‌دانند دوباره همان تهمت‌ها، همان نسبتهاى مختلف و ناروا را از سر گرفته‌اند، بنابراين اگر به كلى مأيوس شويم جا دارد، معلوم نيست اينها چرا و به چه دليل در اين باره اين چنين اصرار دارند؟!».

سپس مى‌گويد: چاپ سوم اين كتاب در «قاهره» انجام گرفت و تمام نسخه‌هاى آن در همانجا انتشار يافت (اخيراً هم دو بار ديگر در قاهره به چاپ رسيده) ولى عجب اين است كه كوچكترين تغييرى در لحن نويسندگان مصرى درباره شيعه پيدا نشده، بازهم از هر فرصتى براى طعنه زدن بر شيعه در نوشته‌هاى خود استفاده مى‌كنند، بازهم همان توهمات بى اساس كه يادگار قرون وسطى‌، يادگار عصر «ابن خلدون‌ها» و «ابن حجرها» است به شيعه نسبت مى‌دهند!