يكديگر و بدور افكندن تمام عوامل عداوت و كينه و دشمنى بوده و خواهد بود.

كوشش و تلاش براى وصول به اين هدف مقدس و عالى همواره جزء برنامه زندگى مردان بزرگى بوده است كه خداوند چشم بصيرت آنها را روشن و كانون دل آنان را مركز تصميم و اخلاص براى حفظ مصالح اين امّت قرار داده‌است.

آنها هميشه مردم را به اين اتحاد مقدس- اتحاد پيروان توحيد- و اجتماع همه مسلمين در سايه پرچم پرافتخار «لااله الااللَّه. محمّد رسول اللَّه صلى الله عليه و آله» از هر نژاد و هر مذهب دعوت نموده‌اند.

آنها مردم را به سوى اين نعمت بزرگ، اين دستاويز محكم، اين پيوند ناگسستنى كه خدا توصيه كرده است، دعوت مى‌نمايند؛ زيرا حيات جاويدان و نجات امّت اسلامى جز در سايه آن ميسّر نيست، و در غير اينصورت مرگ و نابودى ابدى در انتظار آنها خواهد بود.

اينها دعوت كنندگان به وحدت و مشعلداران توحيدند، اينها دعوت كننده به‌سوى حق و پيامبران حقيقت، و فرستادگان خدا به سوى مردم اين عصرند.

اينها به حقايق فراموش شده اسلام حيات نوينى مى‌بخشند و آثار ارزش‌هاى دينى اسلام را كه گرد و غبار غفلت آنها را فرا گرفته، بار ديگر فروغ مى‌بخشند.

در سايه همين كوششها و تلاشهاى مداوم است كه طليعه پيروزى آشكار شده و روح پاك و تازه‌اى در مسلمانان به جنبش درآمده است، كم كم به يكديگر نزديك مى‌شوند و از احوال يكديگر با خبر مى‌گردند.

نخستين پرتو اين حقيقت و اوّلين بذر اين فكر در «مؤتمر بزرگ اسلامى» شهر «قدس» پاشيده شد. آن روز جمعى از بزرگان جوامع اسلامى براى بررسى مسائل مهم و حياتى مسلمين و مبادله مراتب دوستى و محبّت، بدون توجه به اختلاف مناطق جغرافيايى و نژاد و مليت و مذهب، در آنجا گرد آمده بودند.

اجتماعى كه در نوع خود بى نظير و چشم تمام مسلمانان به آن دوخته شده بود، و خارى در چشم دشمن محسوب مى‌شد، و حسابهاى زيادى روى آن شده بود.