هر دسيسه‌اى كه «استعمار» بخواهد در مقررات آن كنگره وارد كند شديداً مبارزه نمايد.

پس از پايان كار «كنگره» از شهرهاى پاكستان مانند لاهور، پيشاور، راولپندى و مظفر آباد (كشمير آزاد) ديدن نمود.

فعاليت‌هاى سياسى‌

اين پيشواى بزرگ دينى و اجتماعى معتقد بود يكى از مهم‌ترين و ابتدايى‌ترين واجبات هر فرد با صلاحيتى دخالت در امور سياسى و درك صحيح مسائل سياسى است.

او معتقد بود منظور و مفهوم صحيح سياست، وعظ و ارشاد، نهى از فساد، نصيحت به زمامداران تمام كشورهاى اسلامى و بر حذر ساختن آنها از وقوع در دام استعمار و در هم شكستن زنجيرهاى اسارت و تأمين آزادى كامل براى تمام كشورها و تمام ملت‌هاست!

او درباره خودش مى‌گفت: «من تا فرق سر غرق در سياستم! و دخالت در سياست از وظايف حتمى من است، و اگر دخالت نكنم خود را در پيشگاه خدا و وجدان مسئول مى‌بينم!».

او غالباً اين گفتار تاريخى على عليه السلام را تكرار مى‌كرد:

«وَمَا أَخَذَ اللَّهُ على‌ العُلَمَاءِ أنْ لا يَقارّوا على كِظَةِ ظَالِمٍ وَ لَاسَغَبِ مَظْلومٍ‌

؛ خدا از دانشمندان پيمان گرفته است كه در برابر شكم خوارگى ظالمان و گرسنگى مظلومان سكوت نكنند!». [1]

به همين دليل او در غالب جنبش‌هاى ملى عراق (خصوصاً)، و جنبش‌هاى ملى تمام كشورهاى اسلامى (عموماً) شركت نمود، و سهم مؤثرى در همكارى و راهنمايى اين نهضت‌ها داشت.

[1]. شرح نهج‌البلاغه محمد عبده، ج 1، ص 37؛ بحارالانوار، ج 29، ص 499