تحصيلات عالى در خارج، اين مسأله را به صورت پيچيده‌ترى در مى‌آورد.

در مورد افراد متأهل نيز مواردى پيش مى‌آيد كه به حكم ضرورتهاى زندگى مجبورند به طور مجرد به سفرهاى چندين ماهه و يا بيشتر براى تجارت، مأموريت و مطالعات مختلف بروند و ماه‌ها دور از زن و فرزند بسر برند.

البتّه ضرورتهاى اجتماعى منحصر به اينها نيست و در موارد ديگرى نيز اين ضرورتها پيش مى‌آيد.

راه حل اين مشكل چيست؟

اين يك واقعيت محسوس است كه چنين ضرورتهايى هميشه در جوامع انسانى بوده، و در زمان ما تشديد شده و جوانان را دربر گرفته است.

آيا مى‌توان اين واقعيت‌هاى روشن را ناديده گرفت و به دست فراموشى سپرد؟

آيا با جوابهاى بالا و جمله‌هاى چند پهلو مى‌توان چشم از روى حقايق بست؟

آنهايى كه چشم و گوش بسته مى‌گويند «ازدواج موقت يك نوع جواز شرعى آدم فروشى است و مقام زن را پايين مى‌آورد» صريحاً به ما بگويند در جواب اين جوانان چه بايد گفت: آيا هرگز در عمر خود براى حل مشكل جنسى جوانان فكر كرده‌اند؟

آيا همه را مى‌توان به «پارسايى مطلق و چشم پوش از امور جنسى» در سنين جوانى دعوت نمود؟ البته انكار نمى‌كنيم ممكن است اين موضوع براى عدّه‌اى از جوانان كه بهره بيشترى از خويشتن دارى و تسلط بر