آيا ازدواج موقت جز يك «پيمان دو جانبه زناشويى» منتها براى مدت معين، با رعايت تمام شرايط، چيز ديگرى هست؟ و آيا اين پيمان دو جانبه با ساير قراردادها و پيمانها از نظر حقوقى تفاوتى دارد؟!

اين، نهايت بى انصافى است كه انسان قضاوت نسنجيده‌اى درباره موضوعى كه يك وسيله مؤثرى براى مبارزه با فساد اجتماعى است (چنانكه خواهد آمد) بنمايد و آن را طور ديگرى جلوه دهد.

مگر نه اين است كه در ازدواج موقت طرفين با رضايت كامل و آزادى اراده و اختيار و بدون هيچ گونه اجبار اقدام به بستن اين قرارداد دوجانبه مى‌نمايند؟

با اين حال آيا نام ازدواج موقت را «يك جور جواز شرعى آدم فروشى» گذاردن ناشى از بى اطلاعى يا سوءنيّت يا هر دو نيست؟

آيا اگر ما جلوى اين قانون را كه اجراى صحيح آن مى‌تواند فحشا را به مقدار قابل توجهى از بين ببرد بگيريم، و به جاى آن بساط ننگين «روسپى‌گرى» را پهن كنيم خدمتى به جنس زن كرده و او را از اسارت و بردگى نجات داده‌ايم؟

نكته جالب توجه اينكه در مورد تعبير به «اجاره دادن زن» كه عدّه‌اى از مخالفان ما روى آن تكيه كرده‌اند، طبق تصريح فقهاى ما اگر صيغه عقد متعه را به لفظ اجاره بخوانند يعنى زن بگويد اجرتك نفسى (خودم را به تو اجاره دادم ...) باطل است، و از اين موضوع به خوبى روشن مى‌شود كه روح عقد ازدواج موقت با روح اجاره كاملًا مباينت دارد به دليل اينكه اجراى عقد با لفظ اجاره قطعاً باطل است.

سوء استفاده را نبايد به حساب قانون گذارد

ولى در اينجا يك نكته اساسى وجود دارد و آن اينكه با نهايت تأسف‌