اين دو وظيفه بزرگ از اساسى‌ترين پايه‌هاى اسلام محسوب مى‌شود و در رديف بهترين عبادات و طاعات و يكى از اقسام «جهاد» مى‌باشد.

ملّتهايى كه اين دو اصل را فراموش كنند به طور مسلّم خداوند آنها را در چنگال ذلت و خوارى گرفتار خواهد نمود، و لباس بدبختى به اندام آنها مى‌پوشاند، چنين ملتى طعمه آماده‌اى براى درندگان انسان‌نما و ظالمان و ستمگران خواهند بود.

ولذا از شخص بنيان گذار اسلام صلى الله عليه و آله و امامان معصوم عليهم السلام ما عبارات تكان دهنده‌اى در لزوم انجام اين دو وظيفه بزرگ و مفاسد و زيانهايى كه از ترك آن دامنگير اجتماعات انسانى مى‌شود نقل شده كه پشت را مى‌لرزاند.

بدبختانه ما امروز مفاسد و زيانهايى را كه از سستى در انجام اين دو وظيفه سرچشمه مى‌گيرد با چشم آشكارا مى‌بينيم. ولى اى كاش مطلب به همين جا ختم مى‌شد و تنها به ترك اين دو وظيفه قناعت كرده بوديم و كار به اينجا نمى‌رسيد كه منكر در نظرها معروف و معروف در نظرها منكر گردد آمرين بمعروف و دعوت كنندگان به حق و فضيلت، خودشان پشت‌پا به حق و فضيلت بزنند و نهى كنندگان از منكر خودشان آلوده انواع منكرات بشوند!

اين بلايى است كمرشكن و غير قابل تحمل: «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِى النَّاسِ»؛ فساد در صحرا و دريا به خاطر كارهايى كه مردم انجام داده‌اند آشكار شده است». [1] با اينكه فرموده‌اند:

«لَعَنَ اللَّهُ الآمِرِينَ بِالْمَعْرُوفِ‌

التَارِكِينَ لَهُ، وَالنَّاهِينَ عَنِ الْمُنْكَرِ الْعَامِلِينَ بِهِ‌

؛ لعنت بر آنهايى كه دعوت به نيكى مى‌كنند و خودشان ترك مى‌نمايند، و آنها كه نهى از بدى مى‌كنند و خود آن را

[1]. سوره روم، آيه 41