اصل سوم: امامت‌

همان طور كه سابقاً اشاره شد عمده چيزى كه شيعه اماميه را از ساير فرق مسلمين ممتاز مى‌كند همين مسأله امامت است؛ در حقيقت تفاوت اصلى و اساسى همين است و بقيه تفاوتهايى كه ميان اين دسته و ساير دسته‌هاست جنبه فرعى و عرضى دارد، و درست مانند تفاوتهايى است كه مثلًا بين مذاهب اربعه اهل سنّت (حنفى، شافعى، مالكى، حنبلى) وجود دارد.

و نيز اشاره شد كه «امامت» از نظر شيعه يك منصب الهى همچون «نبوّت» است كه خداوند به هر كس بخواهد مى‌بخشد و به وسيله پيامبر خود او را براى اين مقام تعيين مى‌فرمايد.

اماميه معتقدند خداوند متعال به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله دستور داد على عليه السلام را براى جانشينى خود به مردم صريحاً معرفى نمايد، از طرفى پيغمبر هم مى‌دانست كه قبول اين معنا ممكن است براى عدّه‌اى از مردم سنگين باشد؛ زيرا همه مردم از نظر ايمان و اعتقاد به مقام عصمت و پاكى او از هر گونه هوا و هوس، يكسان نيستند، ممكن است بعضى از افراد اين انتخاب را مولود محبّت شخصى پيغمبر صلى الله عليه و آله و جنبه خويشاوندى و دامادى على عليه السلام نسبت به آن حضرت، تصور كنند.

ولى با اين حال خداوند اين موضوع را مانع از اين ندانست كه پيغمبرش از ابلاغ اين حقيقت خوددارى نمايد و لذا صريحاً در آيه زير دستور ابلاغ فرمان‌