1. دنياپرستى خلفا و زهد اهل‌بيت عليهم السلام‌

امير مؤمنان على عليه السلام در تمام شئون زندگى خود زهد و ورع را رعايت مى‌كرد، لباس و غذاى او خشن و ناگوار بود، نيرنگ و خدعه و مداهنه هرگز در گفتار و رفتار او وجود نداشت، و اسلام به عالى‌ترين صورت خود در سراسر وجود و زندگى او خودنمايى مى‌كرد، در حالى كه وضع معاويه در تمام اين امور بر خلاف على عليه السلام بود!

داستان واگذارى سرزمين پهناور مصر به «عمرو بن عاص» به خاطر نيرنگ و خيانت و نقشه مزورانه او مشهور است‌ [1]، و نارضايتى عمومى مسلمانان از بيعت با يزيد (پس از تعيين او از طرف معاويه براى مقام خلافت) و انتخاب «زياد بن ابيه» [2] را به فرزندىِ پدر خود از آن مشهورتر و معروف‌تر مى‌باشد!

معاويه از اموال عمومى مسلمانان و بيت المال مسلمين كه خليفه اوّل و دوم آن را صرف تقويت ارتش اسلام و تهيه سلاحهاى جنگى براى دفاع از اسلام مى‌كردند، سفره‌هاى رنگين مى‌چيد و انواع غذاهاى چرب وشيرين براى خود و ياران خود در آن جمع مى‌كرد.

ابو سعيد منصور بن حسين آبى (متوفاى سال 422) در كتاب خود «نثر الدرر» مى‌نويسد:

«احنف بن قيس مى‌گويد: يك روز بر معاويه وارد شدم، سفره عجيبى گسترده بود، انواع غذاهاى گرم و سرد، شيرين و ترش براى من آورد كه من در شگفت شدم، سپس دستور داد يك نوع غذاى ديگر آوردند كه من هر چه در آن دقت كردم متوجه نشدم كه چيست؟

[1]. ر. ك: سير اعلام النبلاء، ج 3، ص 72؛ تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 182؛ وقعة الصفين، ص 34؛ شرح‌نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 2، ص 61؛ مختصر تاريخ دمشق، ج 19، ص 244؛ عيون اخبارالرضا، ج 1، ص 438؛ العقد الفريد، ج 4، ص 97 و ج 5، ص 92

[2]. الكامل فى التاريخ، ج 3، ص 441؛ مروج الذهب، ج 3، ص 193؛ تاريخ طبرى، ج 5، ص 214؛ سير اعلام النبلاء، ج 3، ص 495؛ الاصابة، ج 3، ص 43؛ العقد الفريد، ج 5، ص 267 و ج 6، ص 144