«انفال» در اصل از مادّه‌ «نَفْل» (بر وزن نفع) به معناى زيادى است؛ و اين كه به نمازهاى مستحب‌ «نافِلَه» گفته مى‌شود، به اين دليل است كه اضافه بر واجبات است.

و همچنين اگر «نَوَه» را «نافله» مى‌گويند به خاطر اين است كه بر فرزندان افزوده مى‌شود؛ «نَوْفل» به كسى گفته مى‌شود كه بخشش زياد داشته باشد.

و اگر به غنائم جنگى نيز «انفال» گفته شده است يا به جهت اين است كه يك سلسله اموال اضافى است كه بدون صاحب مى‌ماند و به دست جنگجويان مى‌افتد، در حالى كه مالك خاصى براى آن وجود ندارد.

و يا به اين جهت كه جنگجويان براى پيروزى بر دشمن مى‌جنگند، نه براى غنيمت؛ بنابراين غنيمت يك موهبت اضافى است كه به دست آنها مى‌افتد. [1]

[إنْفَجَرَتْ:]

«فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا»

«انْفَجَرَتْ» از مادّه‌ «انفجار» به معناى جريان شديد و بيرون ريختن آب با فشار و كثرت است. [2]

[أَنْفُس:]

«اللَّهُ يَتَوَفَّى الأَنْفُسَ»

«أَنْفُس» جمع‌ «نَفْس» در اينجا به معناى‌ «ارواح» است به قرينه‌ «يَتَوَفّى‌». [3]

[إِنفِضاض:]

«انفِضاض» از مادّه‌ «فَضّ» در لغت به معناى پراكندگى است. [4]

[أنْفَضُّوا:]

«لَهْواً انْفَضُّوا إِلَيْها»

تعبير به‌ «انْفَضُّوا» از مادّه‌ «انفضاض» به معناى پراكنده شدن و انصراف از نماز جماعت و روى آوردن به كاروان است. در شأن نزول گفته شده، هنگامى كه كاروان‌ «دحيه» وارد «مدينه» شد (او هنوز اسلام را اختيار نكرده بود) با صداى طبل و ساير آلات لهو، مردم را به بازار فراخواند؛ مردم‌ «مدينه» حتى مسلمانانى كه در مسجد مشغول استماع خطبه نماز جمعه پيامبر صلى الله عليه و آله بودند، به سوى او شتافتند و تنها سيزده نفر، و به روايتى كمتر، در مسجد باقى ماندند. [5]

[إِنْفَطَرَتْ:]

«إِذَا السَّمآءُ انْفَطَرَتْ»

«إِنْفَطَرَتْ» از مادّه‌ «انفطار» به معناى انشقاق و شكافته شدن است. [6]

[إنفلق:]

«فَانْفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ»

«انفلق» از مادّه‌ «فَلْق» (بر وزن فرق) به‌

[1]. انفال، آيه 1 (ج 7، ص 106)

[2]. بقره، آيه 60 (ج 1، ص 328)؛ اعراف، آيه 160 (ج 6، ص 487)

[3]. زمر، آيه 42 (ج 19، ص 498)

[4]. توبه، آيه 34 (ج 7، ص 464)

[5]. جمعه، آيه 11 (ج 24، ص 141)

[6]. انفطار، آيه 1 (ج 26، ص 220)