[هَدْى:]

«وَ الْهَدْيَ وَ الْقَلائِدَ»

«هَدْى» از مادّه‌ «هِداية» به معناى قربانى‌هاى بى‌نشان در مراسم حج و عمره است. [1]

[هذِهِ الْقَرْيَةِ:]

«هذِهِ الْقَرْيَةِ»

تعبير به‌ «هذِهِ الْقَرْيَةِ» (اين آبادى) دليل بر اين است كه شهرهاى قوم لوط در مجاورت سرزمين ابراهيم عليه السلام بود. [2]

[هَشِيم:]

«فَأَصْبَحَ هَشِيماً»

«هَشِيم» از مادّه‌ «هشم» (بر وزن خشم) در اصل، به معناى شكستن اشياء سست است؛ مانند گياهان. لذا به گياهان خرد شده كه صاحبان گوسفندان براى آنها مى‌كوبند و آماده مى‌كنند، «هشيم» گفته مى‌شود، و گاه به گياهان خشكى تفسير شده كه زير دست و پاى حيوانات در آغل كوبيده مى‌شود. [3]

[هَضْم، هَضِيم:]

«ظُلْماً وَ لا هَضْماً»

«هَضْم» در لغت به معناى‌ «نقص» است، و اگر جذب شدن غذا را به بدن هضم مى‌گويند، به خاطر آن است كه غذا ظاهراً

[1]. مائده، آيه 97 (ج 5، ص 116)

[2]. عنكبوت، آيه 31 (ج 16، ص 276)

[3]. كهف، آيه 45 (ج 12، ص 485)؛ قمر، آيه 31 (ج 23، ص 67)