كه بيشتر در معناى اخير به كار مى‌رود، معمولًا اين معنا از آن به ذهن مى‌رسد. [1]

[مُسْتَطِيْر:]

«شَرُّهُ مُسْتَطيراً»

«مُسْتَطِيْر» از مادّه‌ «إِستطارَة- طَوْر» به معناى گسترده و پراكنده است، و اشاره به عذاب‌هاى گوناگون و وسيع آن روز عظيم مى‌باشد. [2]

[مُسْتَقَرّ:]

«لِّكُلِّ نَبَإٍ مُسْتَقَرٌ»

«مُسْتَقَرّ» از مادّه‌ «استقرار- قَرار» ممكن است، مصدر ميمى باشد به معناى استقرار، و يا اسم زمان و مكان، به معناى محل استقرار.

در صورت اول خبر از اصل تحقق وعده‌هاى الهى مى‌دهد، و در صورت دوم خبر از زمان و مكان اين وعده‌ها است.

«مُسْتَقَرّ» در اصل، از مادّه «قُرّ» (بر وزن حُرّ) به معناى سرما است و از آنجا كه سرماى شديد هوا، انسان و موجودات ديگر را خانه‌نشين مى‌كند، اين كلمه به معناى سكون و توقف و قرار گرفتن آمده است، و مستقر به معناى ثابت و پايدار مى‌آيد.

واژه‌ «مُسْتَقِر» به معناى ثابت و پابرجا، در سوره‌ «قمر» ممكن است اشاره به اين باشد كه، اين عذاب به قدرى كوبنده، قوى و نيرومند بود كه هيچ چيز قدرت مقابله با آن را نداشت. اين معنا نيز گفته شده است كه چون اين عذاب دنيوى با عذاب برزخى آنها اتصال پيدا كرد، از آن تعبير به «مُسْتَقِر» شده است. [3]

[مُسْتَمِر:]

«وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُّسْتَمِرٌّ»

تعبير به‌ «مُسْتَمِر» از مادّه‌ «استمرار» اشاره به اين است كه، آنها معجزات مكرّرى از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله ديده بودند، كه‌ «شقّ القمر» ادامه آن بود، آنها همه را بر تداوم سحر حمل مى‌كردند، و آن را «سحرى مستمر» مى‌پنداشتند، هر چند اين تهمت، بهانه‌اى بود براى عدم تسليم در مقابل حق.

بعضى از مفسران، «مُسْتَمِر» را به معناى «قوتمند» تفسير كرده‌اند (چنان كه مى‌گويند:

«حَبْلٌ مرِير»: يعنى طناب محكم) و بعضى آن را به معناى «گذرا و ناپايدار» تفسير نموده، ولى ظاهر همان تفسير اول است. [4]

[مُسْتَوْدَع:]

«فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ»

«مُسْتَوْدَع» از مادّه‌ «وَدْع» (بر وزن منع) به معناى ترك كردن است و از آنجا كه امور

[1]. قمر، آيه 53 (ج 23، ص 89)

[2]. انسان، آيه 7 (ج 25، ص 352)

[3]. انعام، آيات 67، 98 (ج 5، صفحات 357، 456)؛ هود، آيه 6 (ج 9، ص 32)؛ فرقان، آيات 24، 66 (ج 15، صفحات 78، 171)؛ قمر، آيه 38 (ج 23، ص 75)

[4]. قمر، آيات 2، 19 (ج 23، صفحات 20، 48)