آثار ايمان مى‌باشد. [1]

[قانِتِيْنَ:]

«وَ الْقانِتينَ»

«قانِتِيْنَ» از مادّه‌ «قنوت» به معناى خضوع در برابر پروردگار و هم به معناى مداومت بر اطاعت و بندگى تفسير شده است. [2]

[قانع:]

«وَ أَطْعِمُوا الْقانِعَ»

«قانع» از مادّه‌ «قناعت» به كسى مى‌گويند كه اگر چيزى به او بدهند قناعت مى‌كند، راضى و خشنود مى‌شود و اعتراض و ايراد و خشمى ندارد. [3]

[قَبَس:]

«آتيكُمْ مِّنْها بِقَبَسٍ»

«قَبَس» (بر وزن قفس) به معناى مختصرى از آتش است كه از مجموعه‌اى جدا مى‌كنند، و با توجّه به اين كه معمولًا مشاهده آتش در بيابان‌ها نشان مى‌دهد كه جمعيتى گرد آن جمع‌اند، و يا اين كه شعله‌اى را بر جاى بلندى روشن ساخته‌اند كه كاروانيان در شب راه را گم نكنند و با توجّه به تعبيرات ديگر استفاده مى‌شود كه موسى‌ باهمسر و فرزند خود در شبى تاريك از بيابان عبور مى‌كرده، شبى سرد و ظلمانى، كه راه را گم كرده بود. [4]

[قَبْضَة:]

«قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ»

«قَبْضَة» از مادّه‌ «قَبْض» به معناى چيزى است كه در مشت مى‌گيرند، و معمولًا كنايه از قدرت مطلقه و سلطه كامل بر چيزى است، همان گونه كه در تعبيرات روزمره مى‌گوئيم: فلان شهر در دست من است و يا فلان ملك در قبضه و مشت من، مى‌باشد. [5]

[قبطيان:]

«قبطيان» از مادّه‌ «قِبْط» بوميان سرزمين مصر بودند، و تمام وسائل رفاهى و كاخ‌ها و ثروت‌ها و پست‌هاى حكومت در اختيار آنان بود. [6]

[قُبُل:]

«أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذابُ قُبُلًا»

«قبل» از مادّه‌ «قَبْل» به معناى مقابله است، يعنى عذاب الهى را در برابر خود مشاهده كنند، جمعى از مفسران، مانند: «طبرسى» در «مجمع البيان» و «ابوالفتوح» در «روح الجنان» و «آلوسى» در «روح المعانى» نيز احتمال داده‌اند كه: «قبل» جمع «قبيل» اشاره به انواع مختلف عذاب بوده باشد، ولى معناى اول صحيح‌تر به نظر مى‌رسد. [7]

[1]. روم، آيه 26 (ج 16، ص 432)؛ احزاب، آيه 35 (ج 17، ص 333)؛ زمر، آيه 9 (ج 19، ص 413)

[2]. آل عمران، آيه 17 (ج 2، ص 540)

[3]. حجّ، آيه 36 (ج 14، ص 121)

[4]. طه، آيه 10 (ج 13، ص 191)؛ نمل، آيه 7 (ج 15، ص 431)

[5]. زمر، آيه 67 (ج 19، ص 553)

[6]. قصص، آيه 4 (ج 16، ص 23)

[7]. كهف، آيه 55 (ج 12، ص 513)