[ربّ:]

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ»

«ربّ»- همان گونه كه در تفسير سوره‌ «حمد» گفته‌ايم- به معناى «مالك مصلح» است؛ بنابراين، به هر كس كه مالك چيزى باشد اطلاق نمى‌شود، بلكه به مالكى مى‌گويند كه در صدد اصلاح، حفظ و تدبير ملك خويش است، به همين دليل، گاه به معناى تربيت كننده و پرورش دهنده نيز آمده است. [1]

[رُباع:]

«مَثْنى‌ وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ»

«رُباع» به‌معناى «چهارتا، چهار تا» مى‌باشد. [2]

[رَبَّانِيِّينَ:]

«كُونُواْ رَبَّانِيِّينَ»

«رَبَّانِيِّينَ» جمع‌ «رَبَّانِىّ» به كسى گفته مى‌شود كه ارتباط او با «ربّ» (پروردگار) قوى باشد و از آنجا كه واژه‌ «ربّ» درباره كسى گفته مى‌شود كه به اصلاح و تربيت ديگران پردازد، مفهوم اين واژه در آيه بالا آن است كه هرگز سزاوار پيامبران نيست كه مردم را به پرستش خويش دعوت كنند، آنچه براى آنها سزاوار است اين است كه:

مردم را در پرتو تعليم آيات الهى و تدريس‌

[1]. حمد، آيه 2 (ج 1، ص 54)؛ مؤمنون، آيه 86 (ج 14، ص 320)

[2]. نساء، آيه 3 (ج 3، ص 324)