[حجاب حاجز:]

«مِنْ وَرآءِ حِجاب»

پرده‌اى كه در ميان امعاء و قلب و ريه كشيده شده‌ «حجاب حاجز» ناميده مى‌شود. [1]

[حِجاج:]

«حِجاج» از مادّه‌ «حَجّ» است. با اين كه‌ «جدال»، «مراء» و «حِجاج» (بر وزن لجاج) در معنا، شبيه يكديگرند، ولى «حِجاج» براى دعوت كسى به يك عقيده و استدلال بر آن به كار مى‌رود. [2]

[حِجارَه:]

«الْحِجارَةُ أُعِدَّتْ لِلْكَافِرينَ»

«حِجارَه» اشاره به سنگ‌هاى گوگردى است كه حرارتشان بيش از سنگ‌هاى ديگر مى‌باشد. بعضى از مفسران‌ «حِجارَة» را در سوره‌ «تحريم» به بت‌هايى تفسير كرده‌اند كه از سنگ ساخته مى‌شد و مورد پرستش مشركان بود. [3]

[حجّت:]

«قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبالِغَةُ»

«حجت» در اصل از مادّه‌ «حَجَّ» به معناى قصد مى‌باشد و به جاده و راه كه مقصود و منظور انسان است، «مَحَجَّه» گفته مى‌شود؛ و به دليل و برهان نيز «حجت»، اطلاق مى‌گردد؛ زيرا گوينده قصد دارد به وسيله آن مطلب خود را براى ديگران ثابت كند. [4]

[حِجَجٍ:]

«تَأْجُرَني‌ ثَمَانِيَ حِجَجٍ»

«حِجَجٍ» جمع‌ «حجة» است و «حجة» به معناى يك سال است نظر به اين كه معمول عرب اين بود كه در هر سال، يك حج به جا مى‌آوردند و از زمان ابراهيم عليه السلام به يادگار مانده بود. [5]

[حِجْر:]

«أَنْعامٌ وَ حَرْثٌ حِجْرٌ»

«حِجْر» (بر وزن شعر) در اصل، به معناى ممنوع ساختن است و همان طور كه «راغب» در كتاب «مفردات» گفته است: بعيد نيست از مادّه «حجاره» به معناى سنگ، گرفته شده باشد؛ زيرا هنگامى كه مى‌خواستند محوطه‌اى را ممنوع اعلام كنند، اطراف آن را سنگ‌چين مى‌كردند.

به همين مناسبت، گاهى به «عقل»، «حجر» گفته مى‌شود؛ به خاطر آن كه انسان را از كارهاى خلاف منع مى‌كند.

و هر گاه كسى زير نظر و تحت حمايت‌

[1]. احزاب، آيه 53 (ج 17، ص 429)

[2]. هود، آيه 32 (ج 9، ص 107)

[3]. بقره، آيه 24 (ج 1، ص 163)؛ تحريم، آيه 6 (ج 24، ص 300)

[4]. انعام، آيه 149 (ج 6، ص 38)

[5]. قصص، آيه 27 (ج 16، ص 77)