اعْتَصَمَ بِحَبْلِكَ انْ يُخْذَلَ، وَلا يَليقُ بِمَنِ اسْتَجارَ بِعِزِّكَ انْ يُسْلَمَ اوْ يُهْمَلَ،

به ريسمانت چنگ زده، خوارى نيست، و آن كه به عزّتت پناهنده شود شايسته نيست كه رها شده يا ناديده گرفته شود،

الهى‌ فَلا تُخْلِنا مِنْ حِمايَتِكَ، وَلا تُعْرِنا مِنْ رِعايَتِكَ، وَذُدْنا عَنْ مَوارِدِ

اى معبود من، ما را از حمايتت محروم مكن، و از توجهت بى‌بهره مساز، و ما را از پرتگاه‌هاى‌

الْهَلَكَةِ، فَانَّا بِعَيْنِكَ وَفى‌ كَنَفِكَ وَلَكَ، اسْئَلُكَ بِاهْلِ خآصَّتِكَ مِنْ مَلائِكَتِكَ‌

هلاكت دور نما، چرا كه ما در برابر ديدگانت و در پناه تو و از آن توييم، از تو مى‌خواهم به حقّ فرشتگان خاصّت‌

وَالصَّالِحينَ مِنْ بَرِيَّتِكَ، انْ تَجْعَلَ عَلَيْنا واقِيَةً تُنْجينا مِنَ الْهَلَكاتِ،

و صالحان از آفريدگانت، كه براى ما سپرى قرار دهى تا از مصيبت‌ها نجاتمان دهد،

وَتُجَنِّبُنا مِنَ الْافاتِ، وَتُكِنُّنا مِنْ دَواهِى الْمُصيباتِ، وَانْ تُنْزِلَ عَلَيْنا مِنْ‌

و از آفات دورمان سازد، و از مصيبت‌هاى فجيع ما را حفظ كند و اينكه از آرامشت بر ما

سَكينَتِكَ، وَ انْ تُغَشِّىَ وُجُوهَنا بِانْوارِ مَحَبَّتِكَ، وَ انْ تُؤْوِيَنا الى‌ شَديدِ رُكْنِكَ،

فرو فرستى، و با انوار محبّتت چهره ما را بپوشانى، و در ركن محكمت جاى داده‌

وَانْ تَحْوِيَنا فى‌ اكْنافِ عِصْمَتِكَ، بِرَأفَتِكَ وَرَحْمَتِكَ يا ارْحَمَ الرّاحِمينَ. [1]

و در كنف حمايتت قرار دهى، به مهربانى و رحمتت اى مهربان‌ترين مهربانان.

15- مناجات الزاهدين‌

(زاهدان)

مناجات كسانى است كه از خطر دنياپرستى و زخارف آن آگاهند؛ آنان كه مى‌دانند گردابهاى خطرناكِ دنياپرستى چگونه جويندگانش را در كام خود فرو مى‌برد و به نيستى و تباهى مى‌كشاند. از اين‌رو، زهد در دنيا و بى‌اعتنايى به زرق و برق آن را از خدا مى‌طلبند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ‌

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

الهى‌ اسْكَنْتَنا داراً حَفَرَتْ لَنا حُفَرَ مَكْرِها، وَعَلَّقَتْنا بِايْدِى الْمَنايا فى‌

اى معبود من، ما را در خانه‌اى جاى داده‌اى كه گودال‌هاى نيرنگش را براى ما حفر كرده، و با دست آرزوها، ما را در

حَبآئِلِ غَدْرِها، فَالَيْكَ نَلْتَجِئُ مِنْ مَكآئِدِ خُدَعِها، وَ بِكَ نَعْتَصِمُ مِنَ الْإِغْتِرارِ

ريسمانهاى نيرنگ آويخته، پس از نقشه‌هاى فريبكارانه‌اش به تو پناه مى‌بريم، و از مغرور شدن به زينت‌هاى رنگارنگش‌

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 152.