الدُّنْيا بِالْاخِرَةِ تِجارَتُهُمْ، الهى‌ ماالَذَّ خَواطِرَ الْإِلْهامِ بِذِكْرِكَ عَلَى الْقُلُوبِ،

دنيا به آخرت، سودمند شده است، اى معبود من، چه لذّت‌بخش است خاطره‌هاى الهام ياد تو بر دلها

وَما احْلَى الْمَسيرَ الَيْكَ بِالْأَوْهامِ فى‌ مَسالِكِ الْغُيُوبِ، وَما اطْيَبَ طَعْمَ‌

و چه شيرين است حركت به سوى تو در راه‌هاى نامرئى، با باورها، وچه خوش است طعم‌

حُبِّكَ، وَما اعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِكَ، فَاعِذْنا مِنْ طَرْدِكَ وَ ابْعادِكَ، وَاجْعَلْنا مِنْ‌

محبّتت، وچه گواراست مقام قربت، پس ما را از راندن و دور كردنت پناه ده، و از مخصوص‌ترين‌

اخَصِّ عارِفيكَ، وَاصْلَحِ عِبادِكَ، وَاصْدَقِ طآئِعيكَ، وَاخْلَصِ عُبَّادِكَ، يا

عارفان، و شايسته‌ترين بندگان، و راستگوترين مطيعان و خالص‌ترين عبادت كنندگانت قرار ده، اى‌

عَظيمُ يا جَليلُ، يا كَريمُ يا مُنيلُ، بِرَحْمَتِكَ وَمَنِّكَ يا ارْحَمَ الرَّاحِمينَ. [1]

با عظمت، اى باشكوه، اى بخشنده، اى عطا كننده، به رحمت و منّتت اى مهربان‌ترين مهربانان.

13- مناجات الذاكرين‌

(ذاكران)

راز و نياز كسانى است كه ياد خدا را مى‌طلبند و از او مى‌خواهند، كه ذكر و يادش را در همه جا و همه حال بر قلب و جانشان فرود آرد و آن را انيس و مونسشان گرداند؛ آنان كه مى‌دانند جز با ياد او دلها آرام نمى‌گيرد و جز با رؤيت معنوى جمال حق، جانها آرامش نمى‌يابد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ‌

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

الهى‌ لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ امْرِكَ، لَنَزَّهْتُكَ مِنْ ذِكْرى‌ ايَّاكَ، عَلى‌ انَ‌

اى معبود من، اگر نبود پذيرفتن فرمان واجبت، به يقين تو را پاك‌تر از آن مى‌دانستم كه يادت كنم، علاوه بر اينكه‌

ذِكْرى‌ لَكَ بِقَدْرى‌ لا بِقَدْرِكَ، وَما عَسى‌ انْ يَبْلُغَ مِقْدارى‌ حَتّى‌ اجْعَلَ‌

ياد كردن تو به اندازه (توان) من است نه به اندازه (شايستگى) تو، و اميد ندارم كه ارزشم به اندازه‌اى بالا رود كه مورد

مَحَلّاً لِتَقْديسِكَ، وَمِنْ اعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنا جَرَيانُ ذِكْرِكَ عَلى‌ الْسِنَتِنا،

تكريم تو واقع شوم، و از بزرگترين نعمت‌هاى تو بر ما جارى شدن نام تو بر زبان ماست،

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 150.