ارْجُو غَيْرَكَ وَالْخَيْرُ كُلُّهُ بِيَدِكَ، وَكَيْفَ اؤَمِّلُ سِواكَ وَالْخَلْقُ وَالْأَمْرُ لَكَ،

اميد به غير تو بندم در حالى كه همه نيكى‌ها به دست توست؟ و چگونه به غير تو دل بندم در حالى كه آفرينش و امور از آن توست‌

أَاقْطَعُ رَجآئى‌ مِنْكَ وَقَدْ اوْلَيْتَنى‌ما لَمْ اسْئَلْهُ مِنْ فَضْلِكَ، امْ تُفْقِرُنى‌ الى‌

آيا اميدم را از تو قطع كنم در حالى كه آنچه را نخواسته بودم از فضل و احسانت به من عطا نمودى، يا مرا به همانند

مِثْلى‌ وَانَا اعْتَصِمُ بِحَبْلِكَ، يا مَنْ سَعَدَ بِرَحْمَتِهِ الْقاصِدُونَ، وَلَمْ يَشْقَ‌

خودم محتاج مى‌كنى در حالى كه من به رشته محبتت چنگ زده‌ام، اى كسى كه قصد كنندگانت به واسطه رحمتت خوشبخت شدند، و آمرزش خواهانت‌

بِنِقْمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ، كَيْفَ انْسيكَ وَلَمْ تَزَلْ ذاكِرى‌، وَكَيْفَ الْهُو عَنْكَ‌

به واسطه كيفرت بدبخت نشدند، چگونه فراموشت كنم در حالى كه تو پيوسته به ياد منى؟ و چگونه از تو غافل شوم‌

وَانْتَ مُراقِبى‌، الهى‌ بِذَيْلِ كَرَمِكَ اعْلَقْتُ يَدى‌، وَلِنَيْلِ عَطاياكَ بَسَطْتُ‌

در حالى كه تو مراقب منى؟ اى معبود من، دستم را به دامان كرمت آويخته‌ام و براى رسيدن به بخششت، آرزويم را

امَلى‌، فَاخْلِصْنى‌ بِخالِصَةِ تَوْحيدِكَ، وَاجْعَلْنى‌ مِنْ صَفْوَةِ عَبيدِكَ، يا مَنْ‌

گسترده‌ام، پس با يكتاپرستى خالصت مرا خالص كن، و مرا از بندگان برگزيده ات قرار ده، اى كه‌

كُلُّ هارِبٍ الَيْهِ يَلْتَجِئُ، وَكُلُّ طالِبٍ ايَّاهُ يَرْتَجى‌، يا خَيْرَ مَرْجُوٍّ، وَيا اكْرَمَ‌

هر فرارى به تو پناهنده شود، و هر درخواست كننده‌اى به تو اميد بندد، اى بهترين مايه اميد، و اى گرامى‌ترين‌

مَدْعُوٍّ، وَ يا مَنْ لا يَرُدُّ سآئِلَهُ، وَلا يُخَيِّبُ امِلَهُ، يا مَنْ بابُهُ مَفْتُوحٌ لِداعيهِ،

خوانده شده، و اى كسى كه درخواست كننده‌ات را بر نگردانى، و اميدوارت را نااميد نكنى، اى كسى كه درگاهت به روى خواننده‌ات باز

وَ حِجابُهُ مَرْفُوعٌ لِراجيهِ، اسْئَلُكَ بِكَرَمِكَ انْ تَمُنَّ عَلَىَّ مِنْ عَطآئِكَ بِما

و پرده ميان تو و اميدوارت كنار زده شده، به حق لطف و كرمت از تو مى‌خواهم كه بر من منت گذارى از بخششت به اندازه‌اى كه‌

تَقِرُّ بِهِ عَيْنى‌، وَمِنْ رَجآئِكَ بِما تَطْمَئِنُّ بِهِ نَفْسى‌، وَمِنَ الْيَقينِ بِما تُهَوِّنُ بِهِ‌

مايه چشم روشنى من گردد و از اميدت به اندازه‌اى كه دلم به آن اطمينان يابد و از يقين به اندازه‌اى كه سختى‌هاى دنيا

عَلَىَّ مُصيباتِ الدُّنْيا، وَتَجْلُو بِهِ عَنْ بَصيرَتى‌ غَشَواتِ الْعَمى‌، بِرَحْمَتِكَ‌

در نظرم آسان گردد و به وسيله آن پرده‌هاى كوردلى از ديده‌ام كنار رود، به رحمتت‌

يا ارْحَمَ الرَّاحِمينَ. [1]

اى مهربان‌ترين مهربانان.

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 144.