رَجآئى‌ لِرَحْمَتِكَ وَصَفْحِكَ تَحْرِمُنى‌، امْ مَعَ اسْتِجارَتى‌ بِعَفْوِكَ‌

اميدم به رحمت و گذشتت مرا محروم سازى، يا با وجود پناهندگيم به گذشتت مرا

تُسْلِمُنى‌، حاشا لِوَجْهِكَ الْكَريمِ انْ تُخَيِّبَنى‌، لَيْتَ شِعْرى‌ الِلشَّقآءِ

رها كنى، از كرمت دور است كه مرا محروم كنى، اى كاش مى‌دانستم كه آيا مادرم مرا براى‌

وَلَدَتْنى‌ امّى‌، امْ لِلْعَنآءِ رَبَّتْنى‌، فَلَيْتَها لَمْ تَلِدْنى‌ وَ لَمْ تُرَبِّنى‌، وَلَيْتَنى‌

بدبختى زاييده يا براى رنج و سختى تربيت نموده؟ پس اى كاش مرا نزاييده و پرورش نداده بود، و اى كاش‌

عَلِمْتُ امِنْ اهْلِ السَّعادَةِ جَعَلْتَنى‌، وَبِقُرْبِكَ وَجِوارِكَ خَصَصْتَنى‌، فَتَقِرَّ

مى‌دانستم كه آيا مرا از سعادتمندان قرار داده و به نزديكى و جوارت مخصوص گردانده‌اى تا چشمم‌

بِذلِكَ عَيْنى‌، وَتَطْمَئِنَّ لَهُ نَفْسى‌، الهى‌ هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوهاً خَرَّتْ ساجِدةً

روشن شده و دلم آرام گيرد؟ اى معبود من آيا چهره‌هايى را كه در برابر عظمتت به خاك افتاده‌اند

لِعَظَمَتِكَ، اوْ تُخْرِسُ الْسِنَةً نَطَقَتْ بِالثَّنآءِ عَلى‌ مَجْدِكَ وَجَلالَتِكَ، اوْ تَطْبَعُ‌

سياه مى‌كنى؟ يا زبانهايى كه به ستايش بزرگى و شكوهت گويايند لال مى‌كنى؟ يا بر دلهايى كه محبتت‌

عَلى‌ قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلى‌ مَحَبَّتِكَ، اوْ تُصِمُّ اسْماعاً تَلَذَّذَتْ بِسَماعِ ذِكْرِكَ‌

آنها را فرا گرفته مُهر مى‌زنى؟ يا گوشهايى را كه از شنيدن ذكر مورد پسند تو لذّت مى‌برند،

فى‌ ارادَتِكَ، اوْ تَغُلُّ اكُفّاً رَفَعَتْهَا الْأمالُ الَيْكَ رَجآءَ رَاْفَتِكَ، اوْ تُعاقِبُ‌

كر مى‌كنى؟ يا دستهايى را كه آرزوها به اميد مهربانيت آنها را به درگاهت بلند كرده، به زنجير مى‌كشى؟ يا بدنهايى‌

ابْداناً عَمِلَتْ بِطاعَتِكَ حَتّى‌ نَحِلَتْ فى‌ مُجاهَدَتِكَ، اوْ تُعَذِّبُ ارْجُلًا

را كه به بندگيت عمل نموده تا جايى كه براى كوشش در راهت ضعيف شده كيفر مى‌دهى؟ يا پاهايى را كه‌

سَعَتْ فى‌ عِبادَتِكَ، الهى‌ لاتُغْلِقْ عَلى‌ مُوَحِّديكَ ابْوابَ رَحْمَتِكَ، وَلا

در مسير بندگيت تلاش كرده عذاب مى‌كنى؟ اى معبود من درهاى رحمتت را بر يكتاپرستانت مبند،

تَحْجُبْ مُشْتاقيكَ عَنِ النَّظَرِ الى‌ جَميلِ رُؤْيَتِكَ، الهى‌ نَفْسٌ اعْزَزْتَها

و مشتاقانت را از ديدن جمال زيبايت محروم مگردان، اى معبود من، نفسى را كه با يگانگيت‌

بِتَوْحيدِكَ، كَيْفَ تُذِلُّها بِمَهانَةِ هِجْرانِكَ، وَضَميرٌ انْعَقَدَ عَلى‌ مَوَدَّتِكَ، كَيْفَ‌

گرامى داشتى، چگونه آن را با خوارى دوريت پست مى‌كنى؟ و دلى را كه با دوستيت پيوند خورده چگونه‌

تُحْرِقُهُ بِحَرارَةِ نيرانِكَ، الهى‌ اجِرْنى‌ مِنْ اليمِ غَضَبِكَ وَعَظيمِ سَخَطِكَ،

با حرارت آتشت مى‌سوزانى؟ اى معبود من، مرا از خشم دردناك و بزرگى كيفرت پناه ده‌