«مبسوط» [1] و «خلاف» [2]؛ و از ابن جنيد [3] و سيد ابى المكارم ابن زهره، حكايت شده كه واجب است آن را در اختيار كسى كه براى آشاميدن خود يا حيواناتش به آن احتياج دارد بگذارد. و ما در تأييد نظر شيخ قدس سره، و تضعيف قول مشهور، سخنى داريم كه به زودى خواهيم گفت.

ج) در معناى عبارت «لا يمنع فضل ماء، ليمنع فضل كلأ [4]» احتمالاتى وجود دارد:

اوّل: صاحب چاه وقتى زيادى آب چاه را از اهل باديه منع كند، و آن‌ها نتوانند حيوانات خود را كه بعد از چرا تشنه شده‌اند سيراب كنند، ديگر نمى‌توانند حيوانات خود را اطراف اين چاه به چرا ببرند و از گياهان اين منطقه محروم مى‌شوند، و نتيجه اين مى‌شود كه منع استفاده از زيادى آب، مانع استفاده از زيادى گياهان مى‌شود.

[1]. المبسوط فى فقه الاماميه، ج 3، ص 281: «... فاذا فضل بعد ذلك شى‌ء، وجب عليه بذله‌بلا عوض، لمن احتاج اليه لشربه وشرب ماشيته ...».

[2]. الخلاف، ج 3، ص 531: «... وما يفضل عن ذلك، يجب عليه بذله لغيره، لحاجته اليه لشرب له ولماشيته ...».

[3]. مختلف الشيعه فى احكام الشريعه، ج 6، ص 203: «... وما يفضل عن ذلك، وجب عليه بذله لغيره، لحاجته إليه للشرب له ولماشيته؛ ولا يجب عليه بذله لسقى زرعه، بل يستحب؛ وبه قال ابن الجنيد».

[4]. كلأ؛ اكلاء: گياه تر، يا خشك.