خاطر ضرر زدن به مادر، بچه را از مادرش بگيرد- نهى كرده است.

3. در آيه 102، سوره بقره، مى‌فرمايد: «... وَمَا هُمْ بِضَارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ‌ ...»؛ اين‌كه اين‌جا منظور ضرر زدن عمدى به واسطه سحر است، معناى واضحى است.

4. در آيه 12، سوره نساء، مى‌فرمايد: «... مِنْ بَعْدِ وَصِيَّةٍ يُوصَى بِهَا أَوْ دَيْنٍ غَيْرَ مُضَارٍّ ...»؛ در تفسير آيه مزبور نيز گذشت كه مفهوم آيه، نهى از ضرر زدن به ورثه است، به اين‌كه موصى به خاطر اين‌كه ورثه را از ارث محروم كند اقرار به دِينى مى‌كند كه بر گردن او نيست.

5. در آيه 6، سوره طلاق، مى‌فرمايد: « «... وَ لَا تُضَارُّوهُنَّ لِتُضَيِّقُوا عَلَيْهِنَ‌ ...»؛ در اين آيه نيز از ضرر زدن به زنان مطلقه و تنگ گرفتن بر ايشان در مورد نفقه، به نيت ضرر زدن به آن‌ها نهى فرموده است.

استعمال ماده «ضرار» در روايات‌

1. در حديث نهم از احاديث گذشته، كه از هارون بن حمزه الغنوى، از امام صادق عليه السلام، نقل شد كه اگر شتر مريض خوب شود و شريك سر و پوست را طلب كند، اين كار ضرر زدن محسوب مى‌شود؛ معلوم است كه وقتى به واسطه خوب شدن مرض حيوان،