از درخشان‌ترين چهره‌هاى طلايه‌دار در اين دو ميدان به خصوص در دو قرن اخير استاد عظيم‌الشأن، علاّمه جليل‌القدر، حضرت آيت‌الله سيد محمدحسين طباطبايى(رحمه الله) مى‌باشد كه ان شاء الله خداى متعال ايشان را با اجداد طاهرينش محشور فرمايد و به عالى‌ترين مقام فائز گرداند.

سخن گفتن درباره شخصيتى كه جهان اسلام مرهون پژوهش‌هاى تفسيرى و فلسفى و عرفانى وى مى‌باشد درخور هركسى نمى‌باشد و ورود بال و پر شكسته‌اى چون اين بنده در چنين عرصه‌اى، عِرض خود بُردن و زحمت خوانندگان دادن است. به راستى چه مى‌توان گفت درباره كسى كه يكى از مراجع بزرگ در حقش مى‌فرمود:

«در جهان تشيع، علامه طباطبايى از لحاظ جامعيت بين علم و تقوا، كم‌نظير بلكه بى‌نظير است».

پس بهتر آن‌كه براى خالى نبودن عريضه، به چند جمله‌اى اكتفا كنم.

خلق و خوى

علامه مظهر متانت، وقار، طمأنينه، عزت نفس، توكل، اخلاص، فروتنى، عطوفت و ديگر مكارم اخلاقى بود. آثار عظمت روح و نورانيّت دل و ارتباط با ماوراى طبيعت در سيماى ملكوتى ايشان هويدا بود.

بر مجلس ايشان چنان هيبتى سايه مى‌افكند كه حاضران را در سكوتى ژرف و پرتأمّل فرو مى‌بُرد و آدمى را به ياد شعر معروف فرزدق مى‌انداخت كه در مدح امام سجاد(عليه السلام) گفته است:

«يُغضي حياءً ويُغضى مِن مهابتِه»