زيرا او اصولا خدا و رسولش و جانشينان او را قبول ندارد و تنها استدلال عقلى مى‌تواند به او كمك نمايد.

بنابراين براى ضرورى‌ترين مسايل دينى و اعتقادى كه همان باور به وجود خدا و عالم غيب باشد و نيز در ساير مباحث كلامى، احتياج به بحث با شيوه‌اى عقلانى داريم و اين همان است كه «فلسفه» نام گرفته است.

پس براى حوزه علميه‌اى كه شأنش اثبات عقايد و دفاع از باورهاى اسلامى است، ضرورى‌ترين اُمور پرداختن به بحث فلسفى براى ثابت نمودن اعتقادات و رفع شبهات مربوط به آن است. چون در حوزه جاى چنين درسى با وسعت لازم خالى بود، لذا علاّمه لازم دانستند كه فلسفه در حدى كه اين احتياجات را برطرف كند، توسعه يابد و مى‌دانيم با اين همه گسترشى كه يافته و در حوزه هم به طور رسمى تدريس مى‌شود، در حد كفايت نمى‌باشد.

بنابراين از ديدگاه ايشان پرداختن به مباحث فلسفى واجب كفايى بود و براى كسانى كه استعداد و توانايى لازم را در اين زمينه داشتند حكم يك واجب عينى را داشت يعنى واجب كفايى در اثر فقدان «من به الكفايه» تعيّن پيدا كرده بود.

فلسفه و علوم تجربى

يكى از نكاتى كه درباره بعد فلسفى علامه طباطبايى مطرح است، موضوع تأثيرپذيرى اين شاخه از دانش بشرى از علوم تجربى است. اين محور نياز