تهذيب و تكميل مى‌كرد و در نتيجه، مبنا و طرحى نو درمى‌انداخت. براى نمونه، بحث «انسداد» را تهذيب كرد و در قاعده «لا ضرر»، سخنى تازه ارائه داد.

ايشان در «فقه» نيز ابتكارهايى داشتند. بهويژه در بخش مسائل اجتماعى اسلام كه عملاً درباره اين مسائل بحث و تحقيقى صورت نمى‌گرفت. امام در آن زمان، در اين خصوص تحقيقاتى را شروع كرد و درس و بحث‌هايى را درباره مسائل اجتماعى فقه ارائه داد. همان تحقيقات، امروز چون چراغى فراروى مسؤولان كشور و راهگشاى آنان در قوانين اجتماعى و امور سياسى است. يك نمونه ديگر از ابتكارهاى امام، در «تحريم حِيَل شرعيه ربا» است كه استدلال‌هاى ايشان، روشن و كارساز بود. همچنين نظريه ايشان در مورد تقيّه و خروج «مهامّ امور» از حوزه آن، بسيار مهم است.

در تاريخ فقه «شيعه» ـ مانند ساير علوم ـ بايد زمان‌ها بگذرد تا زمينه ظهور شخصيتى بزرگ و انديشمندى سترگ و برجسته فراهم آيد؛ شخصيتى كه افكارش مثل خورشيد كه ستارگان را تحت‌الشعاع قرار مى‌دهد، بر انديشه‌هاى ديگران برترى يابد. براى مثال، در عصر غيبت امام زمان(عليه السلام)بزرگانى مانند شيخ طوسى، محقق حلى، علاّمه حلى، شهيد اوّل، شهيد ثانى، وحيد بهبهانى، شيخ جعفر كاشف الغطا، از جمله كسانى بودند كه در «فقه شيعه» نقاط عطفى را به وجود آوردند و در «فقه» جهشى ايجاد كردند.

در عصر حاضر نيز، حضرت امام با تحقيق در «فقه» و ارائه فتواهاى جديد ‌با حفظ مبانى و اصول‌ـ نقطه عطف جديدى در تاريخ «فقه شيعه» ترسيم كرد؛ به گونه‌اى كه «فقه» را از دنباله‌روىِ تقليدگونه صاحب‌نظران پيشين برگردانده و سبب شكوفايى و پويايى آن شد؛ بهويژه توجّه فقيهان را به مقايسه مصالح مهم و اهم ‌در صورت تعارض مسائل‌ـ و تشخيص اولويت‌ها جلب كردند.