نگاشته است كه گويا سطر سطرش براى امروز ما نوشته شده است. بخوانيد تا بدانيد و دريابيد كه اين مرد، چه گفته است.

برگزارى همايش براى بررسى «افكار تربيتى امام» كار شايسته‌اى است؛ ولى اين امر به تنهايى مشكل ما را حل نمى‌كند. تنها حُسن اين كنگره، آن است كه فردى بيايد و مطالبى را براى شما يادآورى كند كه افكار امام را فراموش نكنيد؛ وصيت‌نامه او را بخوانيد. با اين وصف، نقطه آغاز وظيفه شما روشن مى‌شود و آن، اين است كه به مطالعه افكار، آثار، وصيت و صحبت‌هاى امام بپردازيد. موظف مى‌شويد هر روز «يك صفحه» از وصايا، كتاب‌ها و انديشه‌هاى ايشان را مطالعه كنيد. با چنين وصف و حالى، انديشه‌هاى امام زنده مى‌ماند؛ وگرنه با برگزارى يك كنگره چند ساعته و سخنرانى افرادى معدود، تنها هزينه‌اى تحميل و سپس نتايجش هم فراموش مى‌شود. بااين فرض كه مقاله‌ها و سخنرانى‌هاى آن همايش چاپ بشود و هم آن مطالب را مرور كند و آن را به گوشه‌اى بيندازد؛ فايده‌اى حاصل نمى‌شود. اگر بنا بر بهره‌گيرى نباشد، اين كار فايده‌اى نخواهد داشت؟ آيا غفلت از نتايج چنان همايش‌هايى، خلاف مقصود برگزارى و برگزاركنندگان نيست؟

چكيده سخن اين است كه براى پاينده ماندن افكار امام در جامعه كه برگرفته از فرهنگ ناب اسلام است، بايد «وصيت‌نامه» ايشان را از كف ننهيم. وصيت‌نامه، آثار و سخنان امام ـ بلا تشبيه و باز هم بلا تشبيه ـ مثل قرآن مى‌ماند كه بايد هر روز خواند. وصيت‌نامه ايشان، «عصاره قرآن و سنّت» است. در اين نسخه، درمان دردهاى اجتماعى ما وجود دارد.