چه فرموده است، اسلام چه مى‌گويد، قرآن چه مى‌فرمايد، ما هر چه داريم از بركت اسلام داريم.

اگر كلمات امام ‌از سخنان، بيانيه‌ها و وصيت‌هايش‌ـ را واژه‌شمارى كنيم، بيشترين كلماتى كه به كار برده «اسلام» است و «خدا»، «قرآن»، «اهل بيت» و مانند آن‌ها. سخنان ايشان را ـ چه آن وقتى كه به عنوان استاد حوزه، تدريس مى‌كرد و چه در ايّام نهضت و مبارزات سياسى (از سال 42 ش. به بعد) و چه در دوران پيروزى انقلاب (از سال 57 ش. به بعد) ـ بررسى كنيد، مى‌بينيد كه بيشترين تأكيد وى، بر «اسلام» است. سرّ آن اصرار و ابرام، اين بود كه ايشان از عمق جان باور داشت كه سعادت انسان جز در سايه اسلام، ميسر نيست. وى معتقد بود كه اگر راهى براى سعادت (خوشبختى و لذت دائمى) بشر، غيراز راه اسلام ـ و آنچه در اسلام هست ـ وجود داشت، خداى كريم بخل نمىورزيد؛ هرگز!

خدا، پيامبر اسلام را براى چه و به كدام منظور فرستاد؟ قرآن را براى چه مقصودى نازل فرمود؟ مگر غير از اين بود كه انسان‌ها را به راه سعادت هدايت كند؟ اگر براى سعادت آدمى چيزى بهتر از معارف كتاب و سنّت، وجود داشت، خدا مضايقه نمى‌كرد. صفات الاهى، شاهد اين مقصود است و همين را ايجاب مى‌كند. اقتضاى حكمت حكيم، رحمتِ رحيم، كرمِ كريم، ولاى ولىّ و هدايت هادى اين است كه بهترين چيزى را كه در زندگى انسان‌ها مفيد باشد، به آنان افاضه فرمايد؛ در كتاب‌هاى آسمانى، نازل و به وسيله پيامبران، ابلاغ كند و به مردم برساند. بنابراين، نتيجه طبيعى و قطعى‌اش اين مى‌شود كه آنچه، به وسيله پيامبر اسلام (خاتم انبيا)(صلى الله عليه وآله) ـ بهويژه در متن قرآن به صورت اجمال و در سنّت به طور تفصيل ـ آمده است، كامل‌ترين برنامه و بهترين راهى است كه مى‌تواند انسان‌ها را به سعادت و سرمنزل مقصود برساند.