لازم است در زمينه اقتصاد و اصول اقتصاد اسلامى، برنامه‌ها مشخص بشوند. اين موضوعات را نبايد سهل انگاشت. نبايد سطحى برخورد كرد. درست نيست كه فقط بگوييم، «قانون اساسى ما، قرآن است»؛ زيرا برداشت‌ها از قرآن و حديث، متفاوت است بايد درباره اين موضوعات كار كرد. البته از يك سو، گرفتارى‌هاى آن زمان امان نمى‌داد كه وقت ما براى اين كارها صرف شود. از سوى ديگر، نه امكانات كافى وجود داشت و نه بودجه وافى. بودجه و تسهيلات، بسيار محدود بود؛ و وقتها براى كارهاى روزمرّه، نوشتن اعلاميه، توزيع آن و كارهايى از اين قبيل صرف مى‌شد.

پنهان نماند كه در آن ايّام، دو «نشريه» هم منتشر مى‌كرديم. يكى از آن‌ها، مخصوص و حاصل زحمت همين ياران، ارادتمند و طرفدار امام بود كه نام آن را انتقام نهاديم. نشريه دوم هم، با همكارى برخى دوستان ديگر كه با مراجع تقليد ديگرى همكارى داشتند منتشر مى‌شد؛ نام آن، بعثت[1] بود.

خلاصه آن‌كه بيشتر وقت ما، در اين‌گونه امور صرف مى‌شد و براى تحقيقات، وقت چندانى گذاشته نمى‌شد؛ ولى ما ‌به صورت فوق برنامه‌ـ هر اندازه كه مى‌توانستيم، به تحقيق درباره حكومت اسلامى و اصول اقتصاد مى‌پرداختيم. تمام جدّ و جهد ما اين بود كه اصول و مبانى اين دو بخش از مسائل اسلامى را تبيين كنيم. مطالعات، بحث‌ها و گفتوگوهايى درباره اين موضوع، به صورت گروهى انجام گرفت. براى اين كار، مرحوم شهيد آيت الله دكتر بهشتى يك