هنرمندان، فرزانگان، عرفا، بازرگانان و‌...‌. در اين باره «جواهر لعل نهرو» از رهبران بزرگ فقيد هند در كتاب «كشف هند» مى‌نويسد: «در ميان ملت‌ها و نژادهاى بسيارى كه با هندوستان ارتباط داشته‌اند و در زندگى و فرهنگ هند نفوذ كرده‌اند، قديمى‌ترين و بادوام‌ترين آنها، ايرانيان هستند».

پس از ظهور دين مبين اسلام، زبان فارسى مهم‌ترين عامل تحكيم روابط فرهنگى ايران و هند بوده است. در قرن‌هاى متمادى، تربيت و تهذيب اسلامى از طريق فرهنگ فارسى در شبه قاره هند، بسط و گسترش يافته است. حكما و دانشوران بزرگى هم‌چون ابوريحان بيرونى، ابوالقاسم ميرفندرسكى، عاقل‌خان رازى، و ابوالفتح گيلانى، توسط حكم‌رانان سند و شبه قاره، جذب شده و يا خود به اين سرزمين قدم گذاشته‌اند. ادبايى هم‌چون صائب تبريزى، عرفى، نظيرى نيشابورى و كليم همدانى به هندوستان راه يافته‌اند و همراه ادباى فارسى زبان اين ديار، از اميرخسرو دهلوى و بيدل و غالب، تا اقبال لاهورى در اعتلاى ادب فارسى كوشش كرده‌اند. در معمارى، خط، كتيبه‌نگارى، تاريخ‌نويسى و بسيارى از حوزه‌هاى علمى و هنرى ديگر نيز اين دو سرزمين، پيوندى ژرف و طولانى دارند.

حكومت

هندوستان، در سال 1947 (م) به استقلال رسيد. نظام اين كشور، سوسيال دمكرات و حكومت آن جمهورى چند حزبى فدرال با