تشيع

ظهور تشيع در شبه قاره هند، با ورود مسلمانان به اين منطقه در زمان خلافت حضرت على(عليه السلام) هم‌زمان است. رفتار انسانى كارگزاران حكومت امام على(عليه السلام)در سند، باعث برانگيخته‌شدن عشق و ارادت عميق مردم شبه قاره به امام على(عليه السلام) و اهل‌بيت‌اطهار(عليهم السلام) شد. در طول تاريخ اسلامى در هند، چندين سلسله حكومتى شيعه در شبه قاره به وجود آمد. برخى از حاكمان غزنوى هند نيز ايرانى‌نژاد و بسيارى شيعه مذهب بودند.

هم‌زمان با ظهور حكومت قدرتمند شيعى صفوى در ايران در اواخر قرن نهم هجرى (يوسف عادل‌شاه در سال 895 ه‌.ق به حكومت رسيد) شيعيان هندوستان نيز نيروى جديدى به دست آوردند و مذهب شيعه در آنجا رواج يافت، چنان‌كه گفته‌اند عادل‌شاهيان از سلسله صفوى تبعيت مى‌كردند و در زمان اسماعيل عادل‌شاه از پادشاه صفوى در خطبه نماز جمعه به نيكى نام برده مى‌شد.

در منابع تاريخى از تعداد و محل دقيق شيعيان هند اطلاعات چندانى در دست نيست. شايد علت، تقيه ايشان باشد كه اصل و هويت آنان را پنهان كرده است‌؛ اما درباره ظهور اسماعيليه در روزگار رضيه (638 ـ 634 ه‌) ترديدى نيست. نفوذ فرقه شيعه در «دكن» نيز از منابع كاملا مشهود است. بعدها بهمنيان اگرچه به صورت رسمى سنى مذهب شناخته مى‌شدند، اما با داشتن گرايش‌هاى شيعى، به فرقه رسمى خود رنگ و بويى ديگر داده