مديرش سيد ظفرياب حيدر، و با «نجفى‌هاوس» بمبئى ارتباط داشت. آخرين ديدار هم از حوزه علميه امام رضا بود با مديريت سيد ابراهيم موسوى جزائرى.

حاج‌آقا در هر چهار مدرسه سخنرانى كردند و وضعيت درسى و تحصيلى و تعداد استادان و طلاب و ميزان امكاناتشان را هم ديدند و هم پرسيدند. حضور حاج‌آقا به عنوان نماينده مقام معظم رهبرى سبب دلگرمى اينان بود و تشويق بر ادامه راهشان و اين‌كه بدانند رهبرى از حال شيعيان هند غافل نيستند و نگاهى مهرمندانه دارند به اين حوزه‌ها و تربيت طلاب فاضل.

اينان هم با درك اين انس و علاقه، از شيفتگان مقام معظم رهبرى بودند. در همه اين حوزه‌ها تصاوير زيباى رهبرى و امام بر سينه ديوارها مى‌درخشيد و در برخى از آنها اين عكس‌ها تنها تصاوير موجود از شخصيت‌هاى سياسى و كشورى بود. اين علاقمندى، از صحبت‌ها و دعاهايشان هم هويدا مى‌شد. حاج‌آقا در اين ديدارها افزون بر صحبت با مديران و مسئولان با طلبه‌ها هم گفتوگو مى‌كردند و دردها و دغدغه‌هايشان را مى‌شنيدند.

نكته ملموس در همه اين حوزه‌ها، فقر امكانات بود و نبود بودجه كافى براى تجهيز و خريد حداقل لوازم ضرورى و حتى كتاب‌ها. مخارج اين حوزه‌ها با اندك كمك سازمان مدارس خارج از كشور و مقدارى وجوهات شرعى و كمك برخى افراد خيّر تأمين مى‌شد. متأسفانه بيشتر مسلمانان هندى در فقر مى‌لولند و از نقش و منزلت اجتماعى و سطح درآمد مناسبى برخوردار