درآورده‌اى است كه هنگام مدّ دريا تبديل به جزيره مى‌شود و در ساعات جزر به شبه جزيره. هندى‌ها به پير حاج سيدعلى اعتقادى عجيب دارند و درباره او و كراماتش داستان‌هاى بسيار مى‌گويند از جمله آن‌كه در هنگامه مرگ، پير حاج سيدعلى وصيت مى‌كند كه تابوتش را به دريا بيندازند و هركجا تابوت ايستاد آنجا را مزارش كنند. به هر حال اين ارادت، تنها ويژه مسلمانان شيعه و سنى نيست و مزار او از ديگر اديان هم زائران بسيار دارد. بر قبر حاج سيد على، گنبد و بارگاهىساخته‌اند و صحن و سرايى، و گرداگرد صحن، حجره‌ها و رواق‌هايى.

قبر شاه بخارى مثل بسيارى ديگر از زيارتگاه‌هاى هند ضريح ندارد فقط سنگ قبرى بسيار بزرگ و چند ستون حائل با ديواره كوتاهى به اندازه ارتفاع قبر. زائران با سرهاى پوشيده به نشانه احترام هريك چيزى آورده‌اند به نيت تبرك، برخى نُقل و شيرينى و شكلات و بعضى پارچه و لباس. پيرمرد سرزنده‌اى بين ديواره كوتاه و قبر ايستاده و اين‌ها را از زائران مى‌گيرد و به قبر مى‌مالد و به آنها برمى‌گرداند. بعضى هم گُل آورده‌اند براى خود مزار، بى‌بازگشت. حاج‌آقا فاتحه‌اى مى‌خوانند و برمى‌گرديم.

گذرگاهى كه زيارتگاه را به ساحل متصل مى‌كند محل مناسبى است بر انبوه گدايان كه هريك به شيوه و شكلى متفاوت، برخى با دست استخوانى و چروك خورده و بعضى با چراغ نيم‌مرده نگاهشان تقاضاگر پيسه‌اى از رهگذرانند. گدايان اينجا آخرين دسته از توزيع عمومى فقر هندند كسانى كه نسل در نسل كنار خيابان به دنيا مى‌آيند زندگى مى‌كنند و همان‌جا مى‌ميرند.