تاريخ

آريايى‌ها، ميان سال‌هاى 1500 ـ 2400 قبل از ميلاد مسيح به هند وارد شدند. اولين ريشه‌هاى فرهنگى ايران و هند نيز در همين مهاجرت عظيم قوم آريايى شكل گرفته است‌؛ جايى كه گروهى از مردمان مناطق استپى شمال درياى سياه در جنوب روسيه تا تركستان و رودهاى جيحون و سيحون به دليل وضع نامساعد زندگى، از سرزمين‌هاى خويش مهاجرت كردند. دسته‌اى به جانب اروپا و گروهى ديگر به فلات ايران وارد شدند. اين دسته چون به فلات ايران رسيدند، به دو شاخه تقسيم گرديدند‌؛ شاخه‌اى راه جنوب شرق را گرفته، وارد سرزمين هند شدند و شاخه‌اى ديگر به سمت مغرب ايران پيش رفتند. تاريخ جدا شدن شعبه ايرانى و هندى از ساير آريايى‌ها معلوم نيست‌؛ ولى مى‌دانيم كه آريايى‌هاى هند در دوره ودايى (1200 ق‌.‌م) پنجاب را تصرف كرده بودند. مذهب آريايى‌هاى ايران و هند در آغاز يكى بود‌؛ ولى بعدها از هم جدا شد.

آيين بودايى در قرن ششم قبل از ميلاد به ظهور رسيد و به سرعت در شمال هند گسترش يافت. هند در سال 327 (ق‌.‌م) از شعله‌هاى فراگير هجوم جاه‌طلبانه اسكندر مقدونى در امان نماند، و مناطق وسيعى از اين كشور پهناور به سلطه سپاهيان او درآمد.

واسكودوگاما (كاشف پرتغالى) در سال 1498 (م.‌) براى نخستين بار بر سواحل سرسبز هند قدم گذاشت. صد سال بعد پرتغالى‌ها محصول اين كشف بزرگ را با انحصار تجارت با اين