عاطفى انسان‌ها ارتباط دارد، تحولاتى را در فرهنگ جامعه پديد مى‌آورد. در قرآن كريم و در بيانات پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله)كلماتى مورد تأكيد قرار گرفته است. بعضى از اين كلمات بعدها در ميان سخنان ائمه اطهار(عليهم السلام) تأكيد بيشترى به همراه داشت و جزء فرهنگ تشيع شد. از جمله كليد واژه‌هاى مهم معارف اسلامى واژه‌هاى نور و ظلمت و حق و باطل است. كلمه نور، واژه‌اى عربى است قبلا هم استعمال مى‌شد، اسلام اختراع نكرد، اما وقتى كاربردهاى اين كلمه و موارد استعمالش را در قرآن و روايات بررسى مى‌كنيم، مى‌بينيم مصاديق مختلف و متنوعى براى اين كلمه ذكر شده است‌؛ از يك طرف كلمه نور بر ذات مقدس حق تعالى اطلاق شده‌؛ اللهُ نُورُ السَّماواتِ وَالأَْرْضِ،[1] طبق اين آيه كريمه كه بعدها هم جز فرهنگ ما شد، نور يكى از اسماى الهى است. ذات خداى متعال نور است‌؛ البته معلوم است كه منظور، نور حسّى نيست. خدا كه جسم نيست. معلوم مى‌شود مفهوم واژه نور در عرف قرآن كريم آن‌قدر توسعه يافته كه درباره خداى متعال هم صدق مى‌كند. در اين باره مفسران بياناتى دارند مبنى بر اين‌كه چطور اين كلمه كه براى يك امر مادّى مخصوص وضع شده است درباره خداى متعال به كار مى‌رود، آيا مجاز است، استعاره است، كنايه است؟ در اين باره مفسران