تدريجاً به تكامل دست يابد. روزى كه آدمى روى زمين مشغول زندگى شد، قاعدتاً همه ابعاد زندگى‌اش خيلى ساده بود. شواهد باستانى مهم نشان مى‌دهد كه زندگى بشر از سادگى به پيچيدگى تحول يافته، ابتدا اختلاف زبان آدم‌ها كم بوده و طبعاً ادبيات و ظرافت‌هاى زبانى هم بسيار محدود بوده است. وقتى فرزندان آدم روى زمين پراكنده شدند، هر كدام طبق شرايط خاص زندگى اجتماعى و طبيعى و برحسب ذوق خدادادى و قدرت تفكر و هم‌چنين سليقه‌هاى مختلف، تحولاتى در زبان‌ها پديد آوردند.

اين زبان‌ها وسيله‌اى شد براى اين‌كه انسان‌ها هم دستاوردهاى فكرى و هم دستاوردهاى عاطفى و هم نيازهاى زندگى را به هم‌ديگر منتقل كنند. كار به آنجا رسيد كه فكر و زبان آن‌چنان به هم آميخت و تحول يافت كه برخى پنداشتند فكر، جز سخن گفتن نيست. اگرچه اين كلام مبالغه‌آميز است اما بدون شك، زبان نقش عظيمى در فكر كردن دارد. اگر تحولات زبان و لغات و تركيبات نبود ما نمى‌توانستيم بسيارى از مطالب را به ذهن خودمان خطور بدهيم يا لااقل به ديگران منتقل كنيم. به هر حال زبان‌هاى مختلف نشان‌دهنده عظمت و قدرت و حكمت الهى است كه چگونه زبان‌ها به صورت‌هاى مختلف ظاهر مى‌شوند و چگونه از هم‌ديگر تأثير مى‌پذيرند و باعث تكامل هم مى‌شوند. به مرور زمان هر زبان برحسب شرايط خاص