نامنظم و با چند نخ و پارچه و طناب به هم متصل شده‌اند. چوب‌ها هر لحظه امكان اجلال نزول دارند ولى هندى‌هاى بى‌خيال غرق در افكار خود در سايه اين داربست‌هاى معلق استراحت مى‌كنند.شجاعت‌شان را تحسين مى‌كنيم و صحنه را ترك! براى خواندن فاتحه‌اى بر مزار اميرخسرو شاعر بزرگ پارسى‌گوى.

سعدى هند

اى به درماندگى پناه همه *** كرم توست عذر خواه همه

بند نعلينِ رهروان درت *** شرمته تكمه كلاه همه

قطره‌اى ز ابر رحمت تو بس است *** شستن نامه سياه همه

در گوشه‌اى از بارگاه نظام‌الدين در بالاى آرامگاه كوچكى نوشته شده است: «ملك الشعراى طوطى هند ابوالحسن خواجه حضرت اميرخسرو» آشنايان با تاريخ ادبيات ايران مى‌دانند كه وى از شاعرانى است كه در ميان پارسى‌گويان هند مقام و موقعيتى ممتاز هم‌شأن شاعران بزرگ ايرانى داشته است. حتى برخى اميرخسرو را به دليل خلق مضامين جديد، نوآورى‌هاى بسيار در سبك و هم‌چنين تلاش براى شكوفايى شعر و ادب فارسى در هند به «سعدى هندوستان» لقب داده‌اند. اميرخسرو به سال 632 هجرى در پتيالى (مؤمن‌آباد)، دهكده كوچكى در غرب اوتارپرادش