در اين ديدار، دكتر خواجه‌پيرى راهنمايمان بود. او هم اطلاعات تاريخى موثقش را بازگو مى‌كرد و هم شنيده‌هايش را هم‌چون حكايت سرهاى بريده هندى‌هاى نگون‌بختى كه زير برخى ستون‌ها و حتى خود منار دفن شده‌اند.

قطب‌منار به دليل قامت برافراشته‌اش، از راه دور هم هويداست اگرچه ديدن بلنداى كلاه براندازش از نزديك لطف ديگرى دارد. براى رفتن به قله منار مى‌بايست پله‌هاى بسيارى را پيمود‌؛ هرچند كه سال‌هاست مسئولان مربوطه از ورود به داخل منار به دليل بازسازى و خطر ريزش احتمالى آن جلوگيرى مى‌كنند.

محوطه‌اى بسيار سبز و گسترده، بقاياى دو مسجد «قوة الاسلام» و «عليا»، ستون‌هاى قطور بى‌سقف، سنگ‌فرش‌هاى قرمز رنگ، يكى دو مقبره با سنگ‌هايى بزرگ همراه با دسته دسته مسافران و جهانگردانى كه عكس يادگارى مى‌گيرند، دور تا دور قطب‌منار را احاطه كرده‌اند.

حجارى سنگ‌ها و ستون‌ها با ظرافت و دقتى عجيب همراه است. بر روى ديواره‌ها آيات قرآن را با خطى شبيه كوفى نوشته‌اند، نكته عجيب استفاده از نمادهاى اديان هندى در معمارى اين بناى اسلامى است. اشكال زيبا و شيوه ظريف و هنرمندانه حجّارى‌ها به ويژه در ساخت محراب‌ها، توان‌مندى استادكاران هندى را به نمايش مى‌گذاشت ولى با اين همه، ظرايف لطيف هنر مينياتورى ايرانى در اين آثار مشاهده نمى‌شد.