استكبارى و نامشروع خويش دست يابد.

اگر چه به طور طبيعى، قدرت تكنولوژى ارتباطى به فرهنگ ندارد، اما‌ مى‌بينيم كه تاكنون، هر اندازه توان تكنولوژيكى غرب افزايش يافته، ميزان سلطه فرهنگى‌اش بيشتر شده است، و اين به منش او وابسته است كه در واقع منش سلطه گرى و برترى جويى است.

ميهن اسلامى ما، كه به لحاظ استراتژيك و حساسيت منطقه‌اى و دارا بودن فرهنگ عميق علمى و اسلامى و منابع سرشار اقتصادى، همواره مورد طمع و تجاوز دشمنان جنايتكار بوده است، پس از پيروزى انقلاب اسلامى كه اساساً يك انقلاب فرهنگى و ارزشى است و تحرك و اقتدار خود را با بهره گيرى از غناى فرهنگى اسلام در مقابله و معارضه با نظامهاى كفر حاكم بر جهان به منصه ظهور رسانده و مهم ترين تهديد قرن عليه نظام نوين جهانى قلمداد شده است، استكبار جهانى را متوجه شرايط جديدى نمود كه براى متوقف كردن قدرت اسلام و رشد فزاينده آن در جهان به سرمايه گزاريهاى وسيع ترى در زمينه هاى فرهنگى و هنرى بپردازد.

در اين رابطه «دانيل پاتيس» رئيس انستيتوى پژوهشهاى سياست خارجى آمريكا، در سمينارى كه در پاييز سال 68 در شهر استامبول تركيه برگزار شد گفته است:

«ما تا ده سال حساسيت خاصى نسبت به اسلام نداشتيم، اما امروز اين طور نيست و همه ما نسبت به اين پديده جديد در ايران و برخى از كشورهاى ديگر، بايد با حساسيت بيشترى برخورد كنيم. امروز مسلمانان به ايران نظر دارند و از آن الگو بردارى‌ مى‌كنند، امروز ايران براى مسلمانان به مثابه يك آزمايشگاه است، اگر اين تجربه موفق شود، جسارت