فَمَا وَهَنُواْ لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّه؛[1] «در برابر آنچه در راه خدا به آنان رسيده بود، سست و ناتوان نشدند».

در ميدان جنگ، زخم خوردن، كشته شدن و سختيهاي بسياري فراروي رزمندگان است. تحمل حوادث بسيار تلخ، رنجها و مصيبتهاي فراوان، در كوتاه‌مدت تا حدودي امكان دارد اما وقتي كه جنگ طولاني شود به تدريج اراده‌ها ضعيف مي‌شوند و تحمل مشكلات ناممكن جلوه مي‌كند.

با طولاني شدن جنگ، از يك سوي فقر، ويراني، بيماري، بي‌خانماني و بي‌سرپرستي خانواده‌ها شيوع مي‌يابد، و از سوي ديگر، رفته رفته توان رزمندگان تحليل مي‌رود و اراده آنان سست مي‌شود و احساس مي‌كنند كه ديگر توانايي جنگيدن در برابر دشمن را ندارند. اگر اين حالت ادامه يابد در مقابل دشمن خضوع مي‌كنند و آماده تسليم مي‌شوند.

قرآن درباره كساني كه در ركاب انبيا با دشمنان خدا مي‌جنگيدند مي‌فرمايد: فَمَا وَهَنُواْ لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَمَا ضَعُفُواْ وَمَا اسْتَكَانُوا؛[2] «و در برابر آنچه در راه خدا به آنان رسيد سستي نورزيدند و ناتوان نشدند و تسليم دشمن نگرديدند».