بر ما لازم بود كه در راه تحقق بخشيدن به غرض او كوشش كنيم.[1]

خلاصه آنكه: هم بر اساس عقل و هم براساس نقل، روحانيت موظف است كه به هدايت گمراهان اهتمام داشته باشد اما چون در حال حاضر امكان هدايت همه گمراهان در سراسر جهان وجود ندارد، بايد بدانچه مهمتر است بپردازد: از يك سو، موظف است كسانى را كه هنوز با اسلام آشنا نشده اند به اسلام دعوت كند و هدف انبيا را در حد مقدور محقق سازد و از سوى ديگر، موظف است كه مراقب باشد كسانى كه راه حق را يافته اند منحرف نشوند.

مسؤوليت دوم از اهميتى بيشتر برخوردار است، زيرا خسارت انحراف كسانى كه در اثر زحمات علما و بزرگان و الطاف الهى راه حق را يافته اند بيش از آن است كه نتوانسته باشند كسى را به اسلام دعوت كنند. لذا در روايات بسيارى، اهل بيت(عليهم السلام)تأكيد كرده اند كه مواظب شيعه ها باشيد تا گمراه نشوند. در برخى روايات، از علماى آخرالزمان مدح و ستايش شده است چون در زمان غيبت امام معصوم(عليه السلام)متكفّل ايتام آل محمد(عليهم السلام) يعنى شيعيان، هستند. شيعيان در زمانى كه امام معصوم(عليه السلام)حضور نداشته باشد در حكم يتيمند[2].

همچنان كه رسيدگى به مشكلات مادى مسلمانان و شيعيان وظيفه است، به طريق اولى، توجه به وضع دينى آنها نيز لازم است. دراين باره، از امام باقر(عليه السلام)سؤال شد كه اگر مسلمانى در جنگ با كفار اسير شده باشد نجات او از دست كفار بهتر است يا هدايت شخصى گمراه؟ حضرت فرمودند: «اين مانند آن است كه كسى يك گنجشك يا يكى از خيار خلق

[1] ر. ك. به: آخوندخراسانى، كفاية الاصول، ج 1، مبحث الاجزاء.

[2] محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 68، ص 76، روايت 135، باب 15.