بلكه، چون موجب از بين رفتن آبروى اسلام مى شود مستوجب، عذاب مضاعف است. از آغاز خلقت، هرگاه قومى به خدا روكرده و وظيفه خود را انجام داده اند، خداوند به آنها كمك كرده است و هرگاه قومى از خدا و آيات او روى گردانده اند و به وظيفه خود عمل نكرده اند، مستوجب عذاب الهى شده و سيه رو گشته اند. خداوند هنگام ذكر نعمتهاى خود به بنى اسرائيل مى فرمايد: «انّى فَضَّلْتُكُم عَلَى العالَمينَ»[1] اما هنگامى كه قدر نعمتهاى او را ندانستند و از او اعراض كردند، به آنجا رسيدند كه در باره آنها فرمود: «فباؤُوا بِغَضَب عَلى غَضَب»[2]. آنها دل خوش داشته بودند و مى گفتند: «نَحْنُ أَبْناءُ اللّهِ و أَحِبّاؤُهُ»[3] خود را «شَعْب مختار» مى دانستند و مى گفتند كه خدا ما را عذاب نمى كند، اگر عذابى هم باشد چند روز بيشتر نخواهد بود اما اينچنين نيست. خداوند به پيامبر خود، كه عزيزترين مخلوقات اوست، مى فرمايد: «لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلَكَ»[4] اگر به خدا شرك آورى عملت را محو و نابود مى گرداند ديگران كه جاى خود دارند.

همان گونه كه امام امت(قدس سره) بارها سفارش فرموده اند، بايد قدر روحانيت متعهد را بدانيم و از آن جدا نشويم. روحانيون به اهل بيت عصمت(عليهم السلام)متّصلند، ما نيز بايد دست به دامن آنها داشته باشيم تا ارتباط ما با خداى متعال و اولياى او محفوظ باشد.

z z z

[1] سوره بقره: 48.

[2] سوره بقره: 90.

[3] سوره مائده: 18.

[4] سوره زمر: 65.